Liefde is… haar per rollator naar het ziekenhuis brengen

Het is zonnig weer en niet al te koud. Een echtpaar, beiden eind 80 jaar, komt mijn spreekuur binnen. Hij achter een rollator en zij met een stok. Behalve dat ik een zieke vrouw zie, zie ik ook de liefde tussen de twee.

Manlief vertelt dat zijn echtgenote zo benauwd is de laatste tijd, hij denkt dat de COPD weer opspeelt. De inhalatiemedicatie helpt niet. Hij kijkt zorgelijk naar patiënt. Zij maakt zich niet zo veel zorgen, het zal vast allemaal wel loslopen. Ze lacht lieflijk terug naar haar bezorgde echtgenoot.

Na een anamnese en lichamelijk onderzoek denk ik aan een COPD-exacerbatie, veroorzaakt door een pneumonie. Ik besluit de longarts te bellen die nauw betrokken is bij patiënt. Ik word in de wacht gezet, ondertussen vraagt de echtgenoot mij of ik uit Frankrijk kom. Nee, zeg ik, uit Afghanistan. Direct erna hoor ik de longarts vrolijk zeggen: 'Dag collega uit Afghanistan!'

De longarts zegt dat zij haar wil zien, een poliafspraak is alweer te lang geleden. Ze mogen naar de SEH komen. Ik vertel het nieuws en vraag bezorgd: 'Hoe komen jullie bij het ziekenhuis?' De echtgenoot van patiënt antwoordt: 'Ach, het is lekker weer, ik zet haar hier op mijn rollator en dan rijden we zo naar het ziekenhuis!'

Zijn vrouw lacht hardop en schudt haar hoofd: 'Altijd een wijsneus, hij. We bellen onze zoon, geen probleem.' Echtgenoot straalt van oor tot oor en ze lopen samen mijn spreekkamer weer uit.

Lezersverhalen