Lezersverhalen
Jules Biervliet
4 minuten leestijd
Lezersverhalen

Lezersverhaal: In the name of God and Jesus

Plaats een reactie

lezersverhalen over HOOP

Achteraf. Achteraf was de kans dat die avond in een compleet drama was uitgemond oneindig maal groter dan het happy-end-verhaal dat nu volgt. Met spoed was ik naar de operatiekamer geroepen, de enige van het eiland, meer een vergrote behandelkamer naar hedendaagse maatstaven. En daar stond niet bepaald een strak op elkaar ingesteld team paraat; alleen met de zuster had ik eerder gewerkt, alle overige teamleden maakten op de drempel kennis met elkaar. Iedereen bleek passant, mens op doorreis: de gynaecologe was vanuit een naburig eiland ingevlogen, de kinderarts stond op punt van vertrek naar Nederland, mijn anesthesiemedewerker was voor de gelegenheid ingehuurd. Op slag was duidelijk dat onderlinge taalverschillen werkzame communicatie in de weg stonden; in een mengelmoesje van Spaans, Engels en veel gebarentaal werd uitgelegd dat een keizersnee ophanden was: ernstige foetale nood, geen uitstel mogelijk. No, no anestesia espinal, patiënte kon niet rechtop zitten, een voorliggend kindsdeel was uitgezakt. Bij het terugslaan van de lakens en het overtillen naar de operatietafel meen ik inderdaad een armpje te ontwaren...

Geen keuze, ook geen drama; met gepaste spoed gaan we aan de slag. Als anesthesioloog heb je je eigen beslommeringen, maar al heel snel bekruipt me het unheimliche gevoel dat we hier een afwijkende koers varen: is bij foetale nood de geboorte binnen minuten een feit, daar lijkt het in de verste verte niet op. Het Spaans was al niet te volgen, haar lichaamstaal spreekt boekdelen: er wordt gesteund en gezucht, blikken rollen in radeloosheid richting plafond, ze stopt zelfs, geeft aan niet meer verder te kunnen. De tijd tikt onverbiddelijk door. Eindelijk, na een halfuur trekken en worstelen komt de langverwachte verlossing: tellen overbodig, apgarscore nul, geen ademhaling, minimale hartactie. Het begin van een gedenkwaardige reanimatie.

Terwijl ik me focus op de anesthesie van de moeder, bereikt mij dringend het verzoek om assistentie: met spoed intuberen, snel! De kinderarts dient al zuurstof toe met een kapje, maar van vooruitgang is in het geheel niet sprake; de hartslag daalt en daalt, grauwe levenloosheid straalt ons tegemoet. En sta ik compleet onverwacht voor mijn eerste intubatie bij een pasgeborene, een paar minuten oud; decennia zijn verstreken sinds ik het leerde op een oefenpop. Geen tijd om erbij stil te staan, brute urgentie dwingt ons in de reflexmodus, activiteiten voltrekken zich instrumenteel. Eén factor houdt iedereen strak bij de les, onstuitbaar: de verloskundige, een struise creoolse. Met een machtige stem, in haar eentje goed voor een gospelkoor, spoort ze vol passie en energie het levenloze wezentje aan. ‘Breathe, child’,weergalmt het door de ok-ruimte, ‘please, breathe child, in the name of God and Jesus’, de i’s seconden aanhoudend in melodische uithalen: pl-ea-ea-se, br-ea-ea-the, J -e-e-sus!! Niet die krachteloze vaderlandse briesjes, een tropische orkaan, vlak naast mijn rechteroor.

Op ons gelegenheidsteam heeft het zeker zijn uitwerking, de tube zit in één keer. Als zelfs dat niet de gewenste verbetering oplevert, gaan we over tot hartmassage, bijna dwingend in het tempo dat zij ons oplegt: ‘Please, breathe’. We kruipen de minuten door, de kinderarts geeft aan dat nu echt een veneuze toegang nodig is, voor medicatie en glucose; in de hectiek van de situatie – voortgaande reanimatie, nauwelijks circulatie – lijkt dat een kansloze missie. Wonderwel, tussen de compressies door, laat binnen minuten het kleinste infuusnaaldje zich in een minuscuul handvaatje schuiven, ik ben er zelf verbaasd van. We reanimeren door, vruchteloos; de kinderarts en ik kijken elkaar bezorgd aan, hoelang kan dit nog zin hebben? Te horen aan onze verloskundige is die vraag volledig buiten de orde, haar aansporingen hebben nog niets aan kracht ingeboet: Breathe, child, in the name of God and Jesus, galmt ons diep in de oren.

Plots dat allesverpletterende moment: een eerste aanzet tot ademen, seconden later gevolgd door een heuse teug, en een volgende, nog een, de hartslag klimt op, de kleur trekt bij, een armpje beweegt, beentjes beginnen tegen te spartelen: laat me met rust! Onder onze ogen trekt hij in de kortste tijd bij, zelfs de beademingsbuis lijkt hem ineens lelijk dwars te zitten; ter afsluiting ontdoe ik hem ervan. Tijd voor een opfrisbeurt, klinkt de stem van de verloskundige, nu kordaat. Dat opfrissen geldt in zekere zin ook voor mij, ik ben doordrenkt. Maar eerst de zorg voor de moeder nog, ook de operatie nadert zoetjes aan z’n einde. Als zij even later bij kennis komt, wacht in een ziekenhuiskribje haar een prachtig hummeltje, prinsheerlijk slapend: regelmatige ademhaling, goed doorbloed, prima turgor en tonus. En beiden totaal onbewust van die overweldigende start op deze aarde! Ik moet een aanvechting onderdrukken om hem op te tillen en tegen me aan te drukken, als mijn eigen kind, al was het maar voor een seconde. Maar dat doe je niet als dokter.

Als dan toch niet-des-dokters, is dit wellicht ook het moment om iets compleet onlogisch op te schrijven, volledig paradoxaal. Gelovig ben ik niet, zeker niet in een oordelend, sturend opperwezen. Toch ben ik er heilig van overtuigd dat die avond een engel in ons midden gezet is. De hele situatie was zo totaal uitzichtloos, een andere verklaring heb ik niet: dat in het spanningsveld van niet en wel, een enkel sprankeltje hoop gloort, het leven raakt en er zo maar in overgaat. Mits natuurlijk op tijd aangespoord in de juiste richting: Breathe, child, in the name of God and Jesus. Zo kijk ik op die avond terug.

Jules Biervliet, anesthesioloog AMC, Amsterdam

© Shutterstock
© Shutterstock
Meer lezersverhalen:
Lezersverhalen eindejaarsspecial
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.