Lezersverhaal: Hopeloze schoenen

lezersverhalen over HOOP

Je bent aios op  de fertiliteitspoli. Voor het zwakbegaafde echtpaar, dat ‘voor een kindje’ op je spreekuur verschijnt trek je zeker twee uren uit op een rustige middag. Het fertiliteitsonderzoek moet hen nu worden uitgelegd. Je maakt overvloedig gebruik van tekeningetjes, wijst wat aan in een boek en vraagt bij herhaling of het allemaal nog wel te volgen is. Jazeker, dat kunnen ze. Zij knikken tenminste steeds heel sympathiek mee, schudden op tijd het hoofd, lachen – voorzichtig –  op het juiste moment bij een grapje. Kortom: gebeiteld.

Je leest in hun ogen een groeiende bewondering voor zoveel ongelooflijks, zoveel mogelijkheden en, denk je bescheiden, voor zo’n knappe geleerde dokter. Alles komt aan de orde: van het bijhouden van een BTC tot het produceren van zaad in een potje. Wanneer er echt niets meer is te vertellen zucht de man eens diep. Vast uit bewondering, denk je. Nee, hij heeft geen vragen meer. Zijn vrouw ook niet. Weer een diepe zucht, gevolgd door een bezadigde stilte. Je geniet! Goed werk! Fijn vak!

O wacht, toch nog: ‘Eh, dokter….’ De man kijkt je aan met diep kinderlijk vertrouwen. Je zet je naar voren buigend in de luisterpositie en wacht aanmoedigend glimlachend af. Van onder zijn stoel pakt  hij een  plastic tas en haalt daar een paar voorwerpen uit die zonder enige aarzeling recht onder je neus op het bureau worden gezet. Het uitzicht erop is riant, waardoor je onmiskenbaar twee typische gevallen van volledig afgetrapte smerige voetbalschoenen diagnosticeert. Nog van een onbekend merk ook!

Terwijl je enigszins onwel en verbouwereerd terugdeinst vraagt hij, steeds met die blik vol vertrouwen op je gericht ‘of de dokter hier dan soms ook nog wat an ken doen’.  ‘Helaas niet, nee’, zeg je lachend, want deze dokter is natuurlijk geen schoenmaker. Licht schouderophalend, maar verder zonder een spier te vertrekken, worden de kostbaarheden met zorg weer in de tas gestopt, een bergje zand met aarde blijft achter op het bureau. Ondanks het vlekje op je blazoen is het afscheid na het maken van afspraken heel hartelijk.
Als het echtpaar is vertrokken kijk je nog eens naar wat er op je bureau ligt: het stille bewijs dat dit zich zojuist echt heeft afgespeeld. Onbegrijpelijk. De natuur is toch wel mild, denk je nog, waarmee je doelt op de langdurige kinderloosheid van dit stel. Je hebt er regelmatig nog wat lacherig en met verbazing aan teruggedacht. Tot jaren later het kwartje valt en je er de mogelijke symboliek in meent te zien. Kan het zijn dat die man met zijn hopeloze schoenen, eigenlijk hun eigen hopeloze, uitzichtloze situatie bedoelde? Kan het zijn dat hij bang was dat ook deze dokter hen inderdaad alleen maar weer gouden bergen had beloofd en had hij al meteen het antwoord gekregen?

Kitty Heins. gynaecoloog, VUmc, Amsterdam