Lezersverhalen
1 minuut leestijd
Lezersverhaal

'Je mag hem hebben!'

2 reacties
getty images
getty images

De betekenis van zijn ferm uitgesproken woorden dringt met een schok tot me door. Ik sputter tegen: ‘Dat kan ik echt niet aannemen.’ Zijn antwoord is volkomen helder: ‘Je weet als geen ander dat ik hem nooit meer zal kunnen gebruiken.’

Frans, met een typische West-Brabantse tongval uitgerust, slechts een fractie ouder dan ikzelf, is zojuist door mij opgenomen op de dwarslaesie-afdeling in het revalidatiecentrum in Hoensbroek. Tijdens ons gesprek wordt duidelijk dat we een passie voor duursport delen en hebben we het ook heel even over onze persoonlijke records op de marathon. Zo’n gedeelde passie maakt het contact een stuk makkelijker. Alleen zijn complete tetraplegie, als gevolg van een ernstig, buiten zijn schuld om veroorzaakt auto-ongeval, sluit beoefening van zijn geliefde sporten definitief uit. De tranen staan in zijn (en ook mijn) ogen. Met het pijnlijke besef dat het lot vaak nogal willekeurig beslist over iemands toekomst en dat ik toevallig (nog) aan de goede kant van de streep sta, sluit ik ons kennismakinggesprek af. In de dagen na de opname blijft hij erop aandringen dat ik zijn aanbod accepteer. Begin jaren negentig zijn slechts enkele duursporters in het bezit van een heuse hartslagmeter. Ondanks het stevige tegensputteren van ‘mijnheer Hippocrates’ in mijn hoofd, neem ik de ‘Polar’ uiteindelijk van hem aan. Achteraf is het ongelooflijk dat hij dat in dit stadium van zijn aandoening al kon; wellicht heeft het hem verder geholpen in zijn acceptatieproces.

Onlangs kwam ik de hartslagmeter nog tegen in mijn collectie van inmiddels door de tijd achterhaalde elektronica. Het apparaat bracht op die manier mijn gedachten nog eens terug bij Frans, over wie ik later van collega’s vernam dat hij enkele jaren na zijn ongeval overleden was. 

Rob Riksen, revalidatiearts, Nuth

revalidatie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Siep de Groot,

    Huisarts, niet praktiserend, Eelderwolde

    Het is een blijvende herinnering aan iemand die zelf voelde dat hij er nog toe deed. Hij accepteerde zijn eigen lot en gaf een deel van hem weg, een sporthorloge, waarin hij zijn trots liet zien. Dat kan je eigenlijk nooit weigeren. Vergelijkbaar is ...een door iemand zelf gemaakt product zoals een geschreven boek, een muziekopname, een schilderij of zelfs een wetenschappelijk artikel. Deze patient gaf iets weg uit zijn leven. Teleurstelling als we het als zijn arts niet zouden aannemen. Mooi dat u het zo lang bewaard hebt, zo vergeet u dit contact nooit weer.
    Siep de Groot, huisarts, niet praktiserend

  • Thomas Müller

    Uroloog, Drachten

    Een geschenk aan nemen is niet makkelijk. Maar ook daarin is respect voor de autonomie van je medemens belangrijk. En toelaten dat he geraakt wordt plus al die zakelijke en paralegale overwegingen spelen mee. Niet makkeljjk. En toch een heel mooi mom...ent en vast ook wel een belangerijke beroepsberinnering.
    Dat u met ons deelt en darmee meehelpt aan het mens-blijven van ons artsen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.