Ieder zijn vak

Als bondsarts van het Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond (KNKV) ben ik onder andere aanwezig op EK’s en WK’s, zo ook bij het EK in Portugal 2014. Naast mijn aanwezigheid is er meestal ook een zogenaamde toernooiarts: een aanspreekpunt voor de teams die geen eigen arts bij zich hebben, maar bijvoorbeeld ook voor mij als ik een ziekenhuis nodig heb. Doorgaans ben ik daar erg blij mee: ik spreek wel Engels en in het Duits red ik me ook nog wel, maar voor de andere talen is het plezierig een native speaker te kunnen raadplegen.

De toernooiarts kwam naar me toe rennen...

Op een dag waren de rollen echter omgedraaid: de toernooiarts had mij nodig. Het was een (waarschijnlijk) gepensioneerd cardioloog. Nu hebben de meeste cardiologen weinig te maken met blessures, maar voor de ernstiger situaties als een reanimatie kunnen ze best van pas komen. Dus toen ik in de hal rustig zat te wachten op onze volgende wedstrijd en de toernooiarts naar me toe kwam rennen met de mededeling dat hij hulp nodig had omdat er iemand onwel geworden was, aarzelde ik niet, griste mijn koffer mee en snelde achter hem aan. Onderweg mompelde hij nog iets over een man die in elkaar gezakt was aan de zijkant van het veld. Op het veld aangekomen, zat een man voorovergebogen in een hoekje. De toernooiarts wees naar hem en liep op hem af. Vlak voor de Portugees bij hem was, kwam de man ineens overeind en herkende ik hem: het was de scheidsrechter van onze wedstrijd! De Brit was bezig met zijn rekoefeningen en zich totaal niet bewust van alle commotie die hij bij de toernooiarts had veroorzaakt. De Portugees stamelde iets over spontane genezing en maakte zich snel uit de voeten. Misschien moet er voor een volgend EK uitgekeken worden naar een arts die iets meer van sport weet.

Anne van Vegchel, sportarts, bondsarts KNKV