Het nakomertje
Plaats een reactieIn het kamertje is het rustig. De oude vrouw drinkt amper nog, ze ademt oppervlakkig met lange tussenposen. De jonge vrouw wijkt niet van het bed. Ze houdt de hand vast. Ze heeft goed begrepen dat het niet lang meer kan duren.
Zij is tevens de contactpersoon, de lieve toegewijde zus. Veel wist ze niet te vertellen over haar oudste zuster en de familie. Afgeleefde moeder, veel kinderen, bijna allemaal meisjes. ‘Ik ben een nakomertje’, zegt ze met een lachje. Voor vader waren de meiden bang. ‘Een nare man, hij had zulke losse handen, we liepen altijd met een boog om hem heen.’ Veel ruzie en slaag. Onderling was er weinig contact.
Als ik ’s middags nog even binnenloop zitten er nog twee vrouwen naast het bed. Ook zussen, begrijp ik. Stugge mensen, niet erg toegankelijk, er hangt een grimmige sfeer. Dan richt een van hen zich tegen de jongste zus: ‘Als je moeder straks…’
Ze schrikt op: ‘Mijn moeder, hoezo mijn moeder?’
‘Weet je dat dan niet?’ Ze kijken haar kwaadaardig aan. ‘Weet je dan niet dat ze eigenlijk je moeder is?’
Terwijl ze het grote, een leven lang zorgvuldig bewaarde geheim onthullen zie ik de jongste zus in elkaar storten. Dan stappen de twee vrouwen met een afgemeten groet op. Ik blijf bij de stervende, en sla mijn arm om de schokkende schouders van de jonge vrouw.
Aan het eind van de middag zie ik haar langs mijn raam naar de bushalte lopen. Langzaam loopt ze daar, heel alleen. Moeder? Zuster? Heeft ze in al die jaren nooit iets vermoed?
Josien Zimmerman specialist ouderengeneeskunde, Leusden
meer lezersverhalen- Er zijn nog geen reacties
