Lezersverhalen
2 minuten leestijd
coronaperikel

Hart onder de riem

1 reactie
getty images
getty images

Sinds ik de opleiding tot anesthesioloog volg hoor ik het ieder jaar weer op het jaarlijkse anesthesiologencongres: we moeten ons beter profileren. Het publiek weet niet wie we zijn. Patiënten kunnen zich weinig bij ons vak voorstellen. ‘U geeft toch een medicijn en dan val ik in slaap?’ Dat we mensen in een artificieel coma brengen waardoor ze zich van geen enkele pijnprikkel bewust zijn realiseren ze zich maar half. Wat ervoor nodig is om tot deze staat te komen nog minder.

We zijn als de CIA van het ziekenhuis. Als alles goed gaat heeft men het nauwelijks door dat we er zijn. De rampen die zijn behoed komen niet in de krant. En als we weer een patiënt na bloed, zweet en tranen hebben weggesleurd voor de deuren van de hemel of hel, krijgt vooral de chirurg een doosje met chocolaatjes op de volgende poliafspraak na het plaatsen van een nieuwe hartklep of het vastboren van een pin in een gebroken bot.

Bij collega’s van andere disciplines is het vaak niet anders… ‘Anesthesie, doe jij de pompjes maar uit hoor’, horen we de chirurg dan grappen vanaf de andere kant van het doek aan het einde van een operatie. Maar wanneer het even moeilijk gaat op het podium waar de chirurg de hoofdrol speelt staan wij achter de schermen klaar. De stilte die op ok valt wanneer de grapjes doven en het bloed vloeit wordt doorbroken door piepjes bij de anesthesie. Dan komen wij in actie. We knijpen in vaten met onze vasopressie, we kalmeren een op hol geslagen hart. We vullen de leegtes met vocht en blijven te allen tijde rustig. ‘A good surgeon deserves a good anesthesiologist, a bad one needs one.’ Iedereen op een operatiecomplex weet dat wanneer er wordt omgeroepen ‘Anesthesioloog met spoed naar ok 3’, er stront aan de knikker is. En daar moet snel naar worden gekeken.

Dit is niet anders op andere plekken in het ziekenhuis. Gaat het echt fout? Even Apeldoorn bellen is dan niet genoeg. Dit is het moment waarop de anesthesioloog wordt gebeld. Binnen twee seconden zien we waar een patiënt op dat moment aan toe is. Zonder aarzeling doen we wat er gedaan moet worden en daar waar we eerder nog diplomatiek in een intercollegiaal overleg aan een orgaanspecialist uitlegden dat een patiënt meer is dan alleen een geïnfecteerde wond zijn we nu doortastend en nemen we zonder aarzeling de rol van dirigent op ons om het zorgorkest in harmonie te laten functioneren. Een beetje anesthesioloog wordt niet zo snel tachycard.

Ook nu weer, in tijden van crisis op de intensive care wereldwijd, staan we klaar. Met een skibril op onze neus, een GlideScope in een hand en de echokop in de andere komen we in actie. We draaien aan de peep-knoppen en als dat onvoldoende is draaien we de patiënten mee, op de buik, op de rug, we slepen ze erdoor heen. Met ingenieuze drukmetingen en innovatieve manoeuvres zullen we dit coronavarkentje wassen. Don’t worry. We got you!

Hulde aan jullie allemaal.

(Naam en adres bij de redactie bekend)

coronaperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Abraham Hulst

    Anesthesioloog, Amsterdam

    Beste schrijver,

    Het moge waar zijn dat ons imago voor verbetering vatbaar is, maar ik vraag me af of deze gediend is met dergelijk publiekelijk stoefen. Waardering krijgt men doorgaans best van anderen. Zeker in deze tijden, draagt ieder zijn ste...entje bij en zouden we elkaar daar het best ook om waarderen. Onszelf niet meer dan anderen.

    Overigens, wie begaan is met profilering, zet wellicht best zijn naam onder zijn eigen stukken.

    Met vriendelijke groet,
    Abraham Hulst

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.