Handwerk

‘Ik moet het met mijn handen verdienen.’ Met deze zin probeerde ik wat af te dingen op de prijs van een gereviseerde cilinderkop voor mijn oude BMW-motorfiets. Als assistent was het budget immers beperkt. De opleider van het gemeenteziekenhuis te Rotterdam had me gewezen op deze werkplaats aan een achterafstraatje in een Alblasserwaards stadje, vlak bij zijn woonplaats. De opleider reed ook BMW en haalde daar zijn onderdelen, ‘aardige vent’.

‘Zo’, zei de baas van de werkplaats, ‘jij verdient ze met je handen.’ ‘Ja’, zei zijn vrouw achter een provisorische balie, ‘hij heeft net zulke handen als jij’, wijzend op mijn besmeurde handen. ‘Wáár werk je, vroeg ze. ‘In het gemeenteziekenhuis van Rotterdam-Zuid’, vertelde ik. ‘Zeker bij de technische dienst’, stelde ze vast. ‘Er komt hier ook een dokter uit dat ziekenhuis.’ ‘Ja’, riep haar man, terwijl hij behendig een krukas manoeuvreerde in een BMW-carter, ‘en die betaalt natuurlijk het volle pond, een dokter! Geef die jongen 25 procent korting’, zei hij zonder op te kijken, zittend op een soort ok-stoel, de voeten op een stalen ring. Een ventilator aangesloten op een autoaccu gaf wat verkoeling, het was hoogzomer.

Tussen kerst en nieuwjaar belde de opleider of ik op de middag, onder lokale verdoving, een curettage wilde doen bij een patiënte met een miskraam. Mevrouw kwam binnen, alleen. Even keek ze naar mijn handen. De verpleegkundige maakte alles in orde. Ik nam plaats op de ok-stoel, voeten op de ring. ‘Mijn man heeft zo’n zelfde kruk in de werkplaats’, vertelde ze. De ingreep verliep snel, eigenlijk zonder ongemakken. Mevrouw kleedde zich vlot aan, keek nog een keer naar mijn handen. Bijna gehaast liep ze naar de deur. Ze draaide zich nog eenmaal om, speelde er een lachje in haar ogen? ‘Je had gelijk: je verdient het met je handen.’

dr. Adriaan Logmans, (oncologisch) gynaecoloog, Goes/Vlissingen, Gent, Leuven