Geen kneepje van contact

Vanuit de familiekamer liep ik die nacht alleen door de lange, stille gangen van de afdeling Chirurgie. De stilte was rustgevend.

Onze lieve zoon werd getransplanteerd; hij kreeg een nieuwe lever. Er was blijdschap, verdriet, spanning en onzekerheid; en toch gaf het zo’n rust daar ‘alleen’ te lopen. Hij lag op de ok; zou het goedkomen? Het kwam goed.

Tot de tweede transplantatie. Helaas ging het deze keer niet goed. Weken op de ic, weer verdriet, spanning en hoop. Tegen beter weten in fluisterde ik in zijn oor: ‘het komt goed schat’, en ik hield z’n hand vast. Deze keer geen kneepje van contact, hij kon het niet meer. Hij reageerde door de medicatie en beademing niet meer. Hij was er zo slecht aan toe. Die nacht overleed hij. Door de hele situatie voelde ik me weer alleen.

Martine van der Hem, jeugdarts, Glimmen