Gastro-enteritis in India: de uitdroging nabij
Plaats een reactie
In het voorjaar van 1996 reisde ik samen met een vriendin voor een keuzecoschap naar Vellore in India. Drie weken in een van de beste ziekenhuizen van het land, onze eerste ervaring in een ontwikkelingsland.
Dat de zorg totaal anders geregeld was dan bij ons bleek al snel: wanneer een familie geen geld meer had, werd de behandeling stopgezet en moest de patiënt op stel en sprong mee naar huis worden genomen. Wanneer er poli werd gedaan – twee artsen op één kamer met de deur open – luisterden alle wachtenden mee met wat er besproken werd.
Na drie weken in het Christian Medical College volgden nog ruim twee maanden rondreizen. Al deze tijd hadden we diarree, door de hitte, het pittige eten en bovenal het feit dat India nu eenmaal niet het meest hygiënische land ter aarde is. We hielden continu in de gaten wat we aten (niet bij stalletjes) en dronken (was de fles niet hervuld?) en dit ongemak was te overzien.
Op de een-na-laatste dag voor vertrek terug naar Nederland leek die ene salade nu wel te kunnen. Niets was minder waar, en ik ontwikkelde in het snoeihete New Delhi (>40˚C) een fulminante gastro-enteritis. De uitdroging nabij bezochten we een privékliniek die beschikking had over twee ‘bedden’, niet meer dan houten planken. Ik kreeg een infuus en als ik moest overgeven, kon dat in de prullenbak. Ik hield het er niet lang vol en na veel gedoe mocht de behandeling verder plaatsvinden in de iets comfortabeler hotelkamer. Het hulpje van de arts kwam om de zoveel uur de infuuszak vervangen. De vlucht werd een dag uitgesteld en ik begon me pas wat beter te voelen na wat simpele ORS van een arts op de luchthaven. Wat een wonderdrankje, in mijn heftig ziek-zijn niet eens aan gedacht!
Leonieke Wolters, mdl-arts
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
