Lezersverhalen
Ahmed Yousif
2 minuten leestijd
coronaperikel

Freezing

Plaats een reactie
Groningen. © getty images
Groningen. © getty images

Donderdag 12 maart 2020. Rond 17.00 uur ben ik klaar met mijn spreekuur. Vanaf nu heb ik vakantie tot over twee weken. Na twee jaar hard werken als specialist in opleiding was ik heel blij met mijn eerste echte lange rustperiode.

Primair was ik van plan om die twee weken samen met mijn vader in mijn geboorteplaats in Noord-Irak (Koerdistan) door te brengen. Dit werd geannuleerd in verband met de laatste spanningen tussen de VS en Iran waarbij ons gebied en specifieker waar mijn familie woont een paar raketten van Iran mocht ontvangen.

Dus er was een Plan B en een plan C, maar die werden ook gecanceld, nu in verband met het coronavirus.

Terug naar die donderdagavond, rond 18.30 uur inmiddels. Ik loop bij de Westerhaven, het is prachtig weer. De lampen glimmen in alle stilte en de straten in Groningen doen de lentejas langzaam aan. Toch klopt er iets niet!

Ik loop winkels binnen en overal is het stil. Weinig glimlachen en veel neutrale tot gespannen mimiek bij het schaarse publiek! Ik hoor bijna geen muziek.

Terug op straat, lopend naar huis, kwam het besef. Ondanks inmiddels dertien jaar in Groningen heb ik dit gevoel hier nooit eerder gehad.

Het was een freezing-moment zoals een van mijn hoogleraren het noemt. Ik ken dit, maar waarvan en van wanneer? Wat ruik ik de lente en toch is het zo geurloos. De weinige medemensen die op straat lopen of fietsen hebben dezelfde blik, onbewust van elkaar? Waar heb ik dit eerder gezien? Ik verdwaal steeds verder en dieper.

Ik weet het: dit moment heb ik als kind vaker geproefd. De smaak is niet fijn, wel overheersend en onvermijdelijk. Die blik van machteloosheid hadden die mensen allemaal. De angst van mogelijk verlies van dierbaren was op straat goed te voelen, vandaar die haast om snel thuis te zijn, om dicht bij je geliefden te zijn. Als een collectief dreigement ons nadert, gaan we terug naar ons kuddegedrag en een grijze schaduw heerst over ons daglicht. Dit gevoel is onafhankelijk van de beschaving, tijdperk of ontwikkelingsniveau van de mens, de cultuur, het land.

Met zijn allen gaan we dit overwinnen, zoals de mensheid dat altijd doet. Echter dit is een beproeving van ons geduld, onze relaties en de zinnigheid van ons bestaan. Kunnen we zonder de narcotica van een drukke baan ook genieten van onze families, boeken en vooral niets doen? De klok van dit examen gaat nu in. 

Dit is een test voor alle lagen van de maatschappij. De test is net zo bitter voor de hoogopgeleiden als voor de stevige kroeggangers. Een moment om stil te staan en te denken aan ouderen die de quarantaine altijd al meemaken. We zijn zo druk bezig met de toekomst dat het heden weinig ruimte heeft.

De natuur is geen paradijs, maar een gestructureerd orgaan dat soms haar woede laat zien aan haar gasten. Churchill zei ooit dat oorlog als voordeel had dat families vaker tijd met elkaar moesten doorbrengen, van elkaar moesten genieten en elkaar troosten.

Laten we dit met zijn allen doen.  


Ahmed Yousif, MSc
MKA-chirurg i.o
UMC Groningen


lees ook

coronavirus oorlog Groningen coronaperikel
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.