Examen

Daar sta je dan. De patiënt ligt op tafel. De anesthesioloog geeft het startsein. Je kijkt nog even snel de status na. Was bij de scopie de sinus piriformis rechts nog juist vrij? Ja, gelukkig. Houd er rekening mee, het is een transglottisproces rechts, zonder subglottische uitbreiding. Maagslang goed gefixeerd? Yes.

Oké , de plastisch chirurg is op vakantie, maar ik heb gisteravond toch voor de zekerheid Paparella en Naumann doorgenomen en ook de oude operatieverslagen uit mijn assistententijd, over hoe je de pectoralis myocutane eilandlap moet winnen. Even word je bevangen door angst. Je staat er alleen voor. Boven zit niet de prof een proefschrift door te nemen, op wie je zou kunnen terugvallen als je in de problemen komt. Maar je gaat ervoor. De Gluck-Sorenson-incisie is gelegd en de flappen gecreëerd. Point of no return. De larynx ligt eruit en de neo-oesofagus is waterdicht overhecht. Het flitst door je brein: ik heb het gehaald.

Nu, na bijna dertig jaar, sta je er nog altijd alleen voor. De hoofd-halschirurgie blijft keer op keer weer een examen, waarbij de rol van examinator en assistent als een kluwen in elkaar verweven zijn en de patiënt uiteindelijk als praktijktoets een 10 moet opleveren. Dit werk in Caribisch Nederland kan eenzaam zijn. Toch zal iemand het moeten doen.

Gerold Rach, kno-arts, hoofd-halschirurg, Curaçao