Even afdwalen

Starend over de mist, de wandelstok losjes in de rechterhand, de linkervoet rustend op een rotsblok dat iets hoger ligt op de rand van een bergtop. De houding van de man, op zijn rug gezien, is ontspannen en contemplatief, starend naar de nevels in de verte die hangen over de bergformatie.

Ik werd getroffen door de rust, dit moment van kalmte, in dit schilderij van Caspar David Friedrich, mijn eigen ogen kijken mee met de wandelaar naar het landschap. Ik ervaar als het ware de beloning die volgt na een steile klim.

Dit schilderij heeft de jaren van de coschappen en tijdens de opleiding in de verschillende keukens gehangen van de huizen waar ik gewoond heb. Zo’n twintig jaar geeft het mij een beeld van eindeloosheid, rust en romantisch staren.

Dit jaar, na de laatste verhuizing, staat het schilderij op zolder, nog zoekend naar een haakje. Maar eigenlijk hoeft het niet opgehangen te worden, want inmiddels is het een beeld dat zich vastgezet heeft in mijn hoofd. Het blijft hangen in de geest als een refrein van een liedje.

Mijn spreekuur als huisarts vraagt elke tien minuten een oplossing van een puzzel, die de patiënt mij voorlegt. Vaak een nevel van symptomen waaronder de contouren van de diagnose helder worden. En tijdens dit spreekuur probeer ik, mindfull, soms even af te dwalen naar die plek daar boven op de berg, om zo aan de hectiek van het werk te kunnen ontsnappen, een seconde, een minuut, rust… en weer door.

Mischa Hardieck, huisarts, Stadskanaal