Een ultieme spagaat
Plaats een reactieMensen kunnen over het algemeen geen twee dingen tegelijkertijd. Zelfs dokters niet. Dus familielid zijn en dokter voor eigen familie is een onmogelijke combinatie. Per definitie leidt dit tot een mentale en fysieke spagaat die uiteindelijk alleen maar slecht kan aflopen.
Tijdens mijn opleiding in de nachtdienst werd ik acuut gebeld omdat mijn moeder op mijn eigen afdeling lag vanwege een ritmestoornis. Een ander moment: vader met een dreigende ruptuur van een aneurysma aorta abdominalis op de EHBO, een grappende collega die me op de trap toeroept dat hij mijn moeder net op de ic heeft gereanimeerd omdat ze ‘stilstond’ …
Zelfs als je probeert je artsenrol af te staan om dochter te kunnen zijn, moet je vaak concluderen dat een ingeschakelde collega het helaas niet goed (genoeg) doet: geen blaasontsteking maar een urosepsis, geen griepje maar een astma cardiale en pneumonie, geen hypoglykemie maar een hartinfarct met AV-blok.
Hoe moet een mens zoveel rollen in zichzelf combineren? Als kind van zieke ouders en mantelzorger, inhoudsdeskundige collega voor behandelende dokters, verantwoordelijke dokter voor eigen patiënten, collega, en o ja, ik ben zelf ook nog ergens. Onder die berg verantwoordelijkheden en rollen zit ikzelf. Te proberen al die rollen te herkennen en te scheiden. Maar daar zijn wij dokters niet voor opgeleid. Daar is niemand voor opgeleid. CanMeds? Kan niet!
Ten slotte de meest ultieme en definitieve spagaat: tijdens de reanimatie thuis moet ik besluiten over leven en dood: stoppen en lijden beëindigen of doorgaan omdat ik geen wees wil worden?
Uiteindelijk stort het systeem van de familiedokter in. Heel veel gaten in de vloer van mijn leven. Maar collega’s zien alleen gaten in de dienstlijst en het werkrooster.
Petra Kuijpers, cardioloog, Maastricht
Meer lezersverhalen- Er zijn nog geen reacties
