Een oogontsteking in Nepal met verstrekkende gevolgen
Plaats een reactie
Mijn verhaal speelt zich af in 1995. Mijn man Robert en ik maakten met een groep van Djoser een rondreis door India en Nepal. Ik droeg zachte lenzen en was zorgvuldig met het reinigen hiervan in verband met de slechte hygiënische omstandigheden. Desondanks had ik in India al een paar dagen last van een conjunctivitis die weer overging.
Maar in Nepal werd ik op een nacht wakker met een nare pijn in het linkeroog. Robert zag er niets aan, dus we maakten ons klaar voor een dag raften. Dat viel zwaar, ik deed mijn zonnebril op en had last van het licht en de bewegingen. Halverwege de dag zag Robert een vlek op de cornea ontstaan en de visus werd slechter. Onze dag eindigde in Pokhara, waar het Himalaya Eye Hospital is gevestigd. De hotelbaas regelde een afspraak en wie schetst onze verbazing: een Nepalese broeder kwam terug met een Nederlandse oogarts, Wouter Japing. Hij constateerde een beginnend ulcus, nam kweken af, die naar het lepraziekenhuis werden gebracht, en startte met een tweetal zalven en atropine.
De volgende ochtend was de controle in het ziekenhuis. Wouter Japing schrok enorm: nog nooit had hij een ulcus cornea zo snel achteruit zien gaan, er had zich ook een hypopyon ontwikkeld. Hij adviseerde om de terugreis naar Nederland te gaan regelen, waar onze reisleidster mee aan de slag ging. Een hele toer in een tijd dat er nog geen internet en mobieltjes waren. Er volgde een dag en nacht met meerdere injecties in het oog, elk uur druppelen, nog een paar controles (oog was stabiel), we gingen naar de apotheek om alle medicatie en spuitjes te halen met instructies hoe we zelf de versterkte oplossingen konden maken. Medische verklaringen waren nodig, discussie van de ANWB-dokters of het wel verantwoord was om te vliegen et cetera. De reis begon: met een taxi naar Kathmandu, daarna in een klein vliegtuig naar New Delhi. De vlucht naar Amsterdam was acht uur later, er was een hotel geregeld, waar we wat konden rusten en nieuwe oogdruppels maken. Met onze rugzakken en allerlei spuiten en vloeistoffen moeten we er voor de Indiër, die onze roomservice kwam brengen, haast als heroïnegebruikers hebben uitgezien.
De KLM bracht ons naar Schiphol (en ondertussen nog steeds elk uur druppelen). In Nederland aangekomen belden we Wouter Japing voor de kweekuitslagen, maar daar was niets uitgekomen. En daarna door naar het AMC, waar ik werd opgenomen en alleen op een kamer lag (barrièreverpleging in verband met de infectie). De cornea was fors aangetast en erg dun, er was angst voor een perforatie, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Er was geleidelijk aan lichte vooruitgang, maar nu wel met pijnaanvallen en een zeer slechte visus van 0,05 met allemaal vlekken.
Na vijf dagen kon ik naar huis en werd de behandeling overgenomen door oogarts Tom Bakx in het ZGT Hengelo. En hoe toevallig: ook hij had in het Himalaya Eye Hospital in Pokhara gewerkt! Ook Tom begeleidde me fantastisch.
Ik was nog een maand thuis, het ulcus werd geleidelijk aan rustig, maar er bleef een fors litteken over, centraal, voor de pupil, dus met een slechte visus.
In 1997 werd in het AZG een corneatransplantatie uitgevoerd met goed resultaat. Zonder correctie was de visus 0,2, later met een zachte lens 0,8. Omdat de zachte lens steeds vaker irriteerde op het linkeroog ging de contactlensspecialist in 2021 over op een scleralens met uitstekend draagcomfort en nu een visus van 1,25! Met een plastiek die 25 jaar later nog steeds helemaal helder is.
Gemma Kramer, huisarts
Buitenland
- Er zijn nog geen reacties
