Een of andere podotherapeut

Revalidatiearts zijn met een achternaam die symbool staat voor een groot deel van het vak. Al tijdens mijn opleidingstijd zaaide het verwarring bij de persoon aan de andere kant van de lijn als ik de telefoon opnam met: ‘Nicole Voet, revalidatie.’ ‘Excuus’, hoorde ik dan. ‘Ik ben verkeerd verbonden, ik moet de neurorevalidatie hebben. Of kunt u mij intern doorverbinden?’ Ik probeerde vervolgens wat meer pauze te laten tussen mijn achternaam en vakgebied.

Of die keer dat ik een huisarts belde over een patiënt met een verhoogde tonus in haar arm, die ik op mijn spasticiteitsspreekuur had behandeld. Ik legde uit dat haar klachten zodanig waren, dat ik haar naar de plastisch chirurg wilde verwijzen. ‘Wacht even’, onderbrak de huisarts mijn verhaal. ‘Zij heeft toch veel pijnklachten aan haar arm?’ ‘Dat klopt’, antwoordde ik. ‘Daarom wil ik haar naar de plastisch chirurg verwijzen.’ ‘Maar waarom heeft u het dan over haar voet?’ vroeg de huisarts verbaasd.

Van een collega uit het ziekenhuis hoorde ik dat de patiënt met een geamputeerde voet die hij naar mij verwezen had, verbolgen terugkwam. ‘Ik dacht eerst dat ze een grap maakte, toen ze zich in de wachtkamer voorstelde!’

Maar de topper was die keer dat ik, ‘Nicole Voet, van revalidatiecentrum Klimmendaal’ de assistente van de huisarts vroeg mij door te verbinden om te overleggen over een gezamenlijke patiënt. Ze had daar weinig zin in hoorde ik aan haar stem. ‘Wie is dat?’ hoorde ik de huisarts op de achtergrond vragen. Met haar hand half op de hoorn hoorde ik de assistente zeggen: ‘Een of andere podotherapeute van een voetzorgcentrum…’

Nicole Voet, revalidatiearts, Nijmegen