Een luisterend oor

De tachtigjarige vrouw werd na revalidatie van een gebroken heup overgeplaatst naar het zorgcentrum. Volgens de verslagen was ze nooit ziek, maar had ze allerlei problemen die niet opgelost konden worden.

Ik had het dossier nog niet dichtgeslagen of de thuishulp belde die mijn eerste visite voor de volgende dag in de agenda wilde zetten. Daarna belde de patiënte. Haar afspraak werd bevestigd. Vijf minuten later ging de telefoon opnieuw. Weer die nieuwe patiënte, die vroeg hoe laat de dokter zou komen. De volgende ochtend stond haar nummer om acht uur op het schermpje van de telefoon. Wat nú weer?

Ik ging naar haar toe. Haar deur stond open. Meubels in rococostijl, kristallen kroonluchters, porseleinen beeldjes, kristallen vazen en een roze hemelbed. Op de kaptafel lagen platen van de Zangeres zonder Naam, de koningin van het levenslied. Nederlandstalige smartlappen zijn mijn guilty pleasure.

Tot verbazing van de verzorgende zong mijn nieuwe patiënte met heldere stem de door mij ingezette smartlap mee. Op de gang was een oploopje van personeelsleden en bewoners ontstaan. Een klaterend applaus was onze beloning. Ik had meteen een klik met de patiënte, die niet naar me schreeuwde, maar voor me zong. Onze start kon niet beter.

Walter Schrader, huisarts, Leiden