Een heroïsche illusie

Een goed begin is het halve werk, zeggen ze

Ik begon met spaghetti met tomatensaus

Want dat nam de minste tijd om te maken

Vroeger was tijd geld, nu is tijd de nood

Het leek rustig op de SEH

Dus pakte ik mijn vork en wikkelde de spaghetti eromheen

Nog voordat ik de vork tegen de zwaartekracht kon heffen

Werd ik gebeld door de gevreesde cohortafdeling 54

Normaal zijn afdelingen maar nummers

Maar ironisch genoeg wisten we al gauw dat 54 toch iets anders betekende…

Vol moed en vastberadenheid holde ik naar de afdeling

Want vandaag zou ik het beter doen

Het zou beter gaan

En daar zag ik hem liggen op bed, snakken naar adem,

Niet begrijpend waarom ik zo bezorgd was om hem

Waarom hij een masker met een zak met 15 liter zuurstof moest opdoen wat hem nog benauwder maakte

Waarom ik zijn familie in huis wilde laten komen

Hij wilde nooit naar de intensive care als het zover zou komen

Nu ook niet

Ik herhaalde ‘het gaat helaas niet zo goed’  

Hij keek me aan alsof ík de verwarde patiënt was…

De verpleging, vermomd in een blauwe boerka

Nee, niet eentje die ze in Afghanistan dragen om zich tegen blikken van mannen te weren

Maar een die bescherming biedt tegen het dodelijke kroonjuweel

Ik dwaal af... maar de verpleging kon het veel beter onder woorden brengen

Ook al was het nieuws slecht, zij konden troost geven

Ik was verdoofd door de onmacht, sprakeloos dat dit ons ook zo snel overkwam

Dit was avond drie van de zeven

Diensten heb ik ook eerder gedaan

Ook wel zware diensten waarin mensen overleden

Maar dit was anders

Mensen smeekten me om ze te helpen, ze in leven te houden

Maar mijn illusie bleek heroïscher dan de realiteit

Net voor de ochtendoverdracht heb ik hem geschouwd

Florence Atrafi

aios longgeneeskunde

Amphia Ziekenhuis, Breda