Een ervaring rijker - lezersverhaal

Vanmiddag ben ik, in shockerige toestand met aanzienlijke uitdrogingsverschijnselen en ook hallucinaties, door collega Ali Mohamad op onze kamer in het Park Hotel onderzocht. Deze collega vindt het noodzakelijk dat ik word opgenomen in zijn privékliniek, gelegen naast het hotel.

De manager van het hotel zorgt voor vervoer en al snel rijdt er een oud model Engelse taxi het terrein van het hotel op. Ik word tussen de manager en de taxichauffeur het trappenhuis van het met Engelse meubels vol gezette hotel door gesleept totdat ik op de achterbank word gelegd voor de 40 meter rijden, naar de kliniek.

Daar aangekomen blijkt het laken op het bed waarop ik beland nog warm te zijn van de vorige patiënt die voor mij plaats moest maken. Naast mij ligt een bejaarde man onophoudelijk te hoesten en bloederig slijm op te geven. Met veel lawaai weet hij het slijm naar boven te werken en in een glas te deponeren. Als ik even later een glas aangereikt krijg om de eerste medicatie met water in te nemen blijkt het glas van mijn hoestende buurman verdwenen. Meer dan één glas heb ik in deze privékliniek met één ziekenzaal niet gezien…

Intussen is mijn vrouw met het recept van collega Ali Mohamad naar de apotheek gegaan om een infuussysteem, infuuszakken en diverse medicamenten op te halen. Het is hier niet gebruikelijk dat een vrouw alleen over straat gaat, zeker niet zonder sluier, maar ze komt na een uur zonder verdere problemen met alle benodigdheden in de kliniek aan.

Collega Ali brengt het infuus in en weldra loopt het ‘levenswater’ mijn ader in. Ik word gesommeerd Mexaform en Baralgin en later als de misselijkheid wat minder is ook Streptomycine in te nemen per os.

De avond valt, er brandt één lampje in de kamer en de hoester lijkt erin te blijven, maar toch net weer niet. Om het halfuur komt een man, niet dokter Ali, even bij ons kijken. Hij heeft allang gezien dat mijn vrouw over ruim voldoende inschattingsvermogen beschikt zodat hij als zij zegt dat het al wat beter gaat, aan mij weinig aandacht hoeft te besteden.

Plotseling is er onrust, de ziekenbroeder begint te schreeuwen, er komen nog twee mannen de ziekenkamer binnen, het lampje gaat uit, er wordt een trapje gepakt, en met een doek wordt er een beest van het plafond geplukt. Hierna worden wij vriendelijk toegelachen en de rust keert weer.
Zojuist mocht ik tegen middernacht op eigen benen en ondersteund door mijn vrouw en de hotelmanager de kliniek weer verlaten, 3 liter vocht en een ervaring rijker.

David de Nood, huisarts, Haarlem

MEER LEZERSVERHALEN OVER GRENZEN

ALLE LEZERSVERHALEN