Een boom van een vent

Neurologie is een ernstig vak. CVA-patiënten met afasie, patiënten met dementie, of jongvolwassen MS-patiënten met al ernstige handicaps zijn niet iets om vrolijk van te worden. Toch kom je bij alle soorten patiënten humor tegen. Een korte bloemlezing uit mijn praktijk.

Als jonge neuroloog in opleiding zag ik een man met een vreemd looppatroon. Bij het neurologisch onderzoek probeerde ik al het afwijkende in mij op te nemen. Hierbij viel het me op dat de man zijn onderbroek binnenstebuiten aan had. Toen ik hem daarop attent maakte zei hij: ‘Nee dokter, dat is de zondagse kant’. Ik was verbouwereerd maar zag een twinkeling in zijn ogen.

Bij een andere patiënt met lumbago en pseudoradiculaire pijnklachten bracht ik voorzichtig zijn overgewicht (145 kg bij een lengte van 1,68 m) als mogelijke bijdragende factor ter sprake. Hij antwoordde luid: ‘Dokter, daar kan ik niks aan doen. Ik ben een boom van een vent, alleen te kort afgezaagd’.

Met een gedistingeerde heer met parkinson sprak ik uitgebreid over het starten met levodopa. Hij had hier zijn twijfels over. Omdat ik geloof in een positief placebo-effect zei ik: ‘Laten we toch starten met deze medicijnen, dan komt u hier de volgende keer juichend binnen’. Bij de volgende poli controle na zes weken kwam hij met een redelijk vergelijkbare schuifelende tred langzaam mijn spreekkamer binnen. Toen ik hem vroeg hoe het ging, antwoordde hij eenvoudig ‘hoera’.

Edo Arnoldus, neuroloog, Tilburg