Een bijzondere oude bekende

Echter, de meest bijzondere oude bekende is niet een collega of verpleegkundige, maar een patiënt, die een jaar eerder werd geopereerd aan zijn maagtumor. Ik assisteerde bij de operatie, hij was ‘mijn patiënt’ op de verpleegafdeling en ik vervolgde hem op de polikliniek.

Ik introduceerde mezelf toentertijd in het Farsi en dat heeft blijkbaar indruk gemaakt en heeft hij onthouden. We deelden verhalen over Iran met elkaar, van vroeger en van nu. Hij was er geboren, ik een kleine twee weken met vakantie geweest.

Nu, ruim een jaar later, werd hij wederom opgenomen vanwege aanhoudend braken door passageproblemen van zijn slokdarm. Aan de verpleegkundige die nu zorg voor hem draagt, vraagt hij of dokter Okker er nog is. Na enkele seconden gaat bij de verpleegkundige het belletje rinkelen en begrijpt ze dat hij mij bedoelt. En daar ben ik dan, enkele dagen nadat hij naar mij vroeg. Toeval bestaat niet. Een kwartier voordat hij met ontslag gaat, loop ik zijn kamer binnen. Het duurt even voordat hij me herkent, maar dan zegt hij: ‘O ja! Dokter Okker, wat ben ík blij om jou te zien!’

Helaas is zijn ziekte te uitgebreid verspreid, kan hij niet curatief behandeld worden en gaat hij een ‘palliatief traject’ in. ‘De kankercellen zijn terug en ze maken alles kapot’, zoals hij zelf zegt.

‘Het leven is zo mooi als je gezond bent, maar als je ziek bent heb je niks meer, hè’, vervolgt hij bedroefd. Eigenlijk is hij slechts geïnteresseerd in mijn leven, dat van hem is immers – zo verklaart hij – voorbij.

Hij is begonnen met schrijven en zegt: kijk maar! Ik kijk in het boek en lach: mijn Farsi is net goed genoeg om de datum te kunnen herkennen, maar het prachtige schrift kan ik niet ontcijferen.

We laten een stilte vallen en na een tijdje zeg ik dat ik hoop dat hij – in de beperkte tijd die hem nog gegund is – mag genieten van zijn familie om zich heen en van wat hij nog wél heeft. Zijn ogen stralen. Het komt wel goed.

Khodahafez. Vaarwel.

Okker Bijlstra, arts-onderzoeker, LUMC