Een bijzonder weerzien

Jaren tachtig, op de neonatologie behandelen we een pasgeboren jongetje van bijna 30 weken. Kort na de partus wordt het kind doodziek: ß-hemolytische streptokokkensepsis. Niet duidelijk wordt hoe hij de infectie heeft opgelopen, perinataal, postnataal? Geen langdurig gebroken vliezen, vaginale kweken zijn niet afgenomen. Andere kinderen met een streptokokkeninfectie zijn er niet. Het kind knapt gelukkig wel op, langzaam maar gestaag en na zo’n negen weken kan de jongen naar huis.

Bij de poliklinische nacontrole wordt duidelijk dat er sprake is van cerebral palsy-verschijnselen. Aanvankelijk spreken de ouders wel over hun vermoeden van een op de afdeling opgelopen infectie. Ik vertel ze dat we dat niet kunnen ontkennen, maar ook niet bevestigen. De tijd tussen geboorte en eerste ziekteverschijnselen was weliswaar kort, maar de oorzaak is niet duidelijk geworden. Maar hun twijfel voelt als een verwijt.

Jaarlijks zie ik de jongen terug. Hij ontwikkelt zich naar omstandigheden goed, maar motorische problemen blijven een belangrijke rol spelen in zijn ontwikkeling.

Jaren later, inmiddels met pensioen en verhuisd naar het oosten van het land, werk ik als zorgvrijwilliger in het plaatselijke hospice. De bel gaat, ik doe de deur open… dokter Drewes?!!

Moeder en de nu volwassen zoon in een rolstoel staan voor me. Verbaasd, aangenaam getroffen lijkt het. ‘Hoe is het met jou’, en een wederzijds ‘hoe is het met u?’ We hebben heel wat te bespreken. Gelukkig gaat het de jongen goed. Ze komen op bezoek bij de vader van moeder die bij ons zijn laatste dagen doorbrengt. Wat fijn dat beiden zo hartelijk reageren!

Een bijzonder weerzien dat bij ons alle drie veel herinneringen oproept.

Johan Drewes, kinderarts niet-praktiserend, Zutphen