Droevige protocollen

Zondagmiddag. Ik word gebeld door de huisartsenpost. Ik heb achterwacht en ze hebben me nodig: of ik zo snel mogelijk naar de coronapost kan komen om wat coronavisites te doen, want die stapelen zich in rap tempo op. We zijn één week ‘in intelligente lockdown’ en we stevenen af op een piek van coronapatiënten.

Ik prop een boterham naar binnen en spring in de auto. Een kwartier later sta ik in schort en met mondkapje en beschermingsbril klaar om met de visite-assistent op pad te gaan. ‘Wat gaan we doen?’, vraag ik. We gaan schouwen. Blijkbaar een coronaverdacht overlijden, gezien de noodzaak tot onze uitdossing. ‘Hij hoestte heel veel, zei zijn buurvrouw’, licht de triagist mij in. ‘O.’

Onderweg in de auto bekijk ik het dossier van de eigen huisarts: COPD Gold III. Nogal logisch dat ie veel hoestte. De beste man blijkt de afgelopen week nog twee keer bij zijn huisarts te zijn geweest vanwege een retentieblaas. Ik lees niets over koorts, malaise, hoesten of dyspneu. ‘Ik blijf in de auto zitten zo’, zegt de visite-assistent als we gearriveerd zijn. ‘Orders van hogerhand.’  ‘O.’

Ter plaatse tref ik twee jonge politieagenten in een plastic overall aan, die met mij meelopen naar de overledene. De buurvrouw had hem aangetroffen in de badkamer, hoor ik. ‘Maar die vrouw hebben we naar huis gestuurd’, zegt de oudste agent. ‘En de familie woont op een uur rijden, en was onderweg, maar die hebben we verteld dat ze beter weer konden omkeren naar huis, want ze mogen hier toch niet naar binnen.’ ‘O, hoezo niet dan?’ vraag ik. ‘Tja, corona hè, protocollen.’ ‘O.’

Onderzoekend kijk ik rond. Het lijkt een gevalletje ‘pats-boem, dood neergevallen’; dat kan gebeuren als je 88 jaar bent en cardiopulmonaal allesbehalve fris. Zo te zien was ie net opgestaan en wilde net op het toilet gaan zitten, aan de positie van de broek en onderbroek te zien.

De oudste agent brengt met overduidelijke tegenzin de betrokken buurvrouw toch naar me toe. ‘Hij was niet ziek hoor, het ging eigenlijk juist heel goed met hem de laatste weken’, vertelt ze.

Ik kijk de agenten aan. ‘Ik denk niet dat dit covid-19 is’, zeg ik. ‘Van mij mag de familie sowieso deze kant op komen, er moet toch van alles geregeld worden nu.’ Ik ga aan tafel in de woonkamer zitten om de overlijdenspapieren in te vullen. Ik zet m’n beschermingsbril op m’n hoofd en doe m’n mondkapje af. Ik zie de geïrriteerde blik van de oudste agent. Dit gaat duidelijk niet volgens zíjn protocol.

Als ik klaar ben met het schrijfwerk en de familie gebeld heb, wend ik me opnieuw tot de agenten. ‘Normaal gesproken zorg ik altijd dat de overledene er een beetje netjes bij ligt, voor als de familie komt…’, begin ik voorzichtig. Maar ook dit strookt niet met het politieprotocol: de overledene mag niet meer aangeraakt en zeker niet verplaatst worden. Of ik als huisarts inschat of dit überhaupt een covid-19-overlijden is, is schijnbaar niet relevant.

Peinzend kijk ik nog eens bij de overleden man en ik zucht. Buiten in de auto zit m’n visite-assistent. Buiten staat ook de oudste agent, inmiddels bellend met een begrafenisondernemer. Achter mij staat de jongste agent. Hij kijkt me schuldbewust aan als ik me omdraai en de deur dichttrek.

‘Samen sterk tegen corona’, denk ik bij mezelf. Maar man, wat voel ik mij alleen.

Janine Franssen, Huisarts, Baarlo