De reddende anesthesioloog

Ik was coassistent chirurgie bij professor W.G. Boerema. Elke week, op een vaste dag en vast uur, was er in de grote zaal de zogenaamde ‘presentatie’, met de prof als voorzitter, in aanwezigheid van assistenten en co’s. Programma: de voorgenomen operaties in de komende week. Patiënten met naam en diagnose, vermeld op een groot bord.

De procedure was als volgt: de co van de patiënt die ‘aan de beurt’ was stapte op het podium, zette de stapel desbetreffende papieren op een groot bord, inclusief de belangrijkste röntgenfoto’s, en met al dan niet trillende stem vertelde hij de volle zaal en de grote man zijn belangrijkste bevindingen, zijn al dan niet bescheiden conclusies en een voorstel.

De professor en eventueel andere aanwezigen stelden de spreker vragen en concludeerden tot een besluit, gewoonlijk dus een operatieve ingreep.

Soms ontbraken er naar de wens van het publiek nog gegevens. Dan werd de zitting geschorst, meestal tot de volgende keer, en stapte de co in kwestie met zijn papieren naar zijn plaats.

Zo gebeurde dat een keer bij mijn patiënt met een longtumor. Er was nog wat onduidelijkheid en de zaak werd verplaatst voor verder onderzoek naar de volgende presentatie. Alles nog eens overgedaan, verduidelijkt wat onduidelijk was en de volgende week: opnieuw presentatie. Nóg niet te tevreden, wéér een week uitstel.

De derde keer was men het eens. Het besluit luidde: ca centraal li long, operatie a.s. dinsdag.

Opgelucht liep ik naar mijn afdeling. Nog bezig alle paperassen op te ruimen, kwam de assistent anesthesie langs. ‘Zeg, Jack, ben je echt wel zeker dat het links is?’

..... Niet dus. Ik realiseerde me dat ik deze derde keer dacht dat ik de zaak nu wel goed in mijn hoofd had, en was te druk om die hele status wéér door te nemen. Maar ik had gewoon de foto omgekeerd neergezet…

Ik ben de anesthesioloog zeer dankbaar. En zal deze ontmoeting nooit vergeten!

Jack Courant, huisarts, Amsterdam