De kus

1 reactie

Net nadat ik in slaap ben gevallen rinkelt de telefoon. Vrolijk klinkt het: ‘Dokter, het is sa fier!’ De bevalling die ik als huisarts op het platteland – nu 35 jaar geleden – moet leiden, zal een flink gat in mijn nachtrust slaan. De patiënte waar ik slaapdronken naartoe ga, is altijd vriendelijk in het contact en de zwangerschap heeft ze ontspannen ondergaan. Bij de controles, waarbij ik mij zoveel mogelijk professioneel opstel, vertelt ze honderduit en ze ziet uit naar haar aanstaande moederschap.

Als ik in deze nacht bij haar kom, constateer ik dat ik nog wel wat nachtrust zal krijgen voordat het reguliere spreekuur begint. Het hoofd snijdt bijna door en ze hoeft nauwelijks te persen.

Als de baby voor mij ligt te huilen en ik nog bezig ben met het afnavelen, trekt de moeder mij in een ruk naar zich toe en kust mij hartstochtelijk. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt en het overrompelt mij volkomen.

Een paar weken later gaat er bij de nacontrole iets mis. Ik heb nooit geweten wat het precies was. Misschien vond ik een röntgenfoto niet zo nodig toen ze rugklachten kreeg. Ze keert zich tegen mij door in het dorp waar ik werk, nepnieuws te verspreiden. Er is een naburige huisarts die haar op haar verzoek als patiënt overneemt. Een aantal patiënten uit mijn praktijk sleept ze mee in haar overtuigingen en er wordt een heuse patiëntenvereniging opgericht. De collega-huisarts, die niet overlegt en 10 kilometer verderop praktiseert, ziet zijn praktijk groeien met een tiental patiënten die weleens wat anders willen. Wie schetst mijn verbazing en verbijstering, als ik haar op een avond op de televisie zie in een landelijk actualiteitenprogramma waarin ze uitleg geeft over deze door haar opgerichte bijzondere vereniging, met een huisarts die haar en haar medestanders veel beter kan helpen.

Of ze die huisarts ook gekust heeft, daar moet ik maar naar raden.

Naam en adres zijn bij de redactie bekend.