De kip of het ei?

De Labourward in ons missieziekenhuis bestond uit een grote verloskamer, met drie bedden, onderzoekstafels eigenlijk, die gescheiden werden door gordijntjes. Een aankleedkussen op een trolley fungeerde als reanimatietafel voor de pasgeborene.

Ik onderzocht de patiënte die nu drie kwartier aan het persen was. Het kindje lag in een stuitligging. Een sectio op foetale indicatie, dat deden we in principe niet, maar ik overwoog een uitzondering te maken; de vordering was bijzonder matig. De verloskundige vroeg mij of ik echt dacht dat het nog wat ging worden, en ratelde vervolgens in het Chichewa met de verpleegkundig assistent. Terwijl ik manueel de rug van het kind wat naar voren roteerde, zag ik in mijn ooghoek enkele biljetten kwacha van eigenaar wisselen.

Serieus? Werd hier gewed op een vaginale afloop?

Geen tijd voor afleiding. De stuit kwam ineens echt naar beneden. Drie weeën later lag het kindje op moeders buik. Uiterst slap en bleek. Snel werd er afgenaveld en legden we het meisje op de reanimatietafel. Wel een hartslag, geen ademhaling. Of toch? Ze nam een ademteug en er klonk een luid ‘Kukelekuu!!’ Tegen mijn knieën probeerde iets weg te fladderen.

De Britse tutor van de midwifery school stak haar hoofd om de hoek, en stelde op droge toon: ’I see we are delivering chickens nowadays?’ Terwijl de baby huilde en ik lachte, hield de verloskundige trots de vogel in de lucht: ‘It is a cock sister, and it is mine now.’

Evelyn Verheijen, gynaecoloog, Beugen