De hele vakantie in een Frans ziekenhuis

In de zomer van 2002 ging ik met mijn vrouw en dochter van 1 naar Zuid-Frankrijk. Ik had net een huisartsenpraktijk overgenomen en ik was wel toe aan een paar weken luxueus nietsdoen.

Enkele dagen voor vertrek kreeg ik last van mijn knie, maar ik had totaal geen zin om daar acht op te slaan. Ik laadde de auto in en dacht: die knie trekt wel bij. Dat denk je namelijk als huisarts. Maar het trok niet bij; het werd onderweg alleen maar erger. Zo erg dat ik op een gegeven moment alleen nog maar 180 km per uur kon rijden, omdat dat de enige stand van mijn been was die ik kon verdragen.

Toen we arriveerden in Grasse had ik een rode, warme, dikke, onbeweeglijke knie en ik had koorts. Ik kon niet de auto uitkomen, maar moest blijven zitten. Weliswaar met uitzicht op het mooiste huisje met privézwembad dat ik ooit had gezien en waar ik 3000 euro voor had betaald, maar er moest nu wel iets gebeuren. De onbeschrijfelijke tragiek van deze middag en de rest van de vakantie is dat ik na 1300 km te hebben gereden niet eens ben uitgestapt, maar nadat mijn vrouw alles had uitgeladen – het enige positieve wat ik me kan herinneren van deze reis – direct ben doorgereden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Grasse. En daar ben ik de rest van de vakantie gebleven. Ik heb dat hele dure en mooie huisje niet meer gezien.

Als je als buitenlander bij een Frans ziekenhuis aankomt, ben je echt lost. Ik spreek redelijk Frans, maar kon absoluut niet op het Franse woord voor knie komen en kon dat ook niet even opzoeken. Ik zei geloof ik iets wat klonk als ‘mon nie’. En je kunt best iets aanwijzen aan je lichaam om te laten zien waar het om gaat, maar de loketten in dat ziekenhuis waren dermate hoog en de Fransen dermate ongeïnteresseerd dat ik wel naar beneden kon wijzen, maar dat kon voor degene achter het hoge loket alles betekenen onder de gordel. Het kostte uren om via allerlei verkeerde afdelingen op de juiste terecht te komen. Een Eerste Hulp was er niet.

Toen ik door le professeur orthopédique was onderzocht kwam hij tot de conclusie dat ik een septische artritis had. Overigens maakte het op hem totaal geen indruk dat ik een collega was. ‘Je suis un docteur moi-même, dans les Pays-Bas, collègue’, zei ik, hopend op een amicale uitwisseling in het Engels, maar hij keek alsof ik een verkeerd gekozen zin uit ‘Wat & Hoe in het Frans’ stond op te dreunen. Ik had net zo goed kunnen zeggen: ‘La deteinte Est-Ouest est une fait.’

Bij mijn quarantainekamertje vergeleken was een Poolse bruinkoolmijn een oase van luxe

Ik werd opgenomen op een quarantainekamertje op een afdeling waarmee vergeleken een Poolse bruinkoolmijn een oase van luxe en architectuur was. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze daar mensen durven neer te leggen. Mijn vrouw en kind zaten in een schitterend huisje met een blauw glinsterend zwembad en ik lag in een 42 graden warme, volstrekt kale kamer met primitief sanitair en verder niets. (Ga eens met een infuuspaal naar een Frans toilet.) Tien dagen lang. Ik kreeg diclofenac en antibiotica i.v., zonder enige bewaking of medische belangstelling. Mijn vrouw mocht elke dag tien minuten langskomen via de quarantaine-ingang.

Er werd me niets verteld, niets uitgelegd. Geen baguette of croissant beurre, maar een plakje zweetkaas op een plak witbrood, zo niet lekker dat ik het niet eens onder woorden kan brengen. Na tien dagen werd ik ontslagen met nog steeds een warme knie. Wel iets dunner, maar het was niet over. Teruggevlogen naar Nederland (de auto kwam twee weken later) ben ik geopereerd aan een geïnfecteerde slijmbeurs van de knie en ervoer ik hoe goed en prettig ons lokale Nederlandse ziekenhuisje is.

Arjen Göbel, huisarts, Amstelveen

Lezersverhalen

Buitenland