De frontsoldaat

Via de radio bereikt mij het bericht dat congrescentra worden omgebouwd tot verblijven voor coronapatiënten. Voor hen die het ziekenhuis overleefd hebben of degenen die voor het hospitaal nog net ‘te goed zijn’. Dit lijkt terugvliegen in de tijd: die van tbc. Sanatoria, met z’n allen op één zaal in de zon. Herstellen, aansterken.

Zelf heb ik als waarnemend huisarts ‘vrijaf gekregen’. Vijf patiënten op een dag in de praktijk. De onverwachte mededeling van mijn baas en praktijkhouder ‘dat ik voorlopig niet meer hoefde te komen’, viel me rauw op mijn dak. Na ziekenhuizen dreigen ineens ook huisartspraktijken failliet te kunnen gaan. Kind van de rekening: als zzp’er sta ik nu buiten.
Vervolgens valt mijn andere inkomstenbron, chirurgisch werk in een zbc, ook nog weg. Wat nu?

Ik mag mezelf in deze knotsgekke tijd gelukkig prijzen dat ik, werkzaam in de gezondheidszorg, aan de slag kan blijven. Corona genereert werk te over: advertenties van bemiddelingsbureaus vliegen me om de oren. Gelukkig!

Gelukkig? Er is ook die andere zijde: het voelt als de frontsoldaat die het risico opzoekt. Noodgedwongen. Een soort van WO III is dit.