Lezersverhalen
Aline Kruit
1 minuut leestijd
Lezersverhaal

De dokter als eenzame patiënt

2 reacties

In 2004 kreeg ik borstkanker. Mijn dochters waren 7, 6 en 1 jaar oud. Gelukkig is alles goed afgelopen en ben ik er nog.

In 2007 onderging ik een DIEP-reconstructie in het Academisch Ziekenhuis van Gent. Die is goed verlopen, maar af en toe denk ik nog terug aan hoe alleen ik me voelde toen ik door de kelder van de verpleegafdeling naar het ok-complex in een ander gebouw werd gebracht.

Het zal rond 7 uur 's morgens geweest zijn dat ik naar de operatiekamer werd vervoerd, voor de zes uur durende operatie. In het begin van de rit, die uiteindelijk zeker een halfuur duurde, rolden twee broeders mijn bed door de gangen. Ik werd vervolgens alleen in een lift gezet naar de kelder, waarna een andere broeder het overnam. Er werd slechts goedemorgen gezegd. Daarna koppelde hij het bed met mij erin aan een automatisch treintje en zo werd ik in m'n eentje door de lange gangen van de kelder vervoerd. Ik kreeg het gevoel dat ik naar het mortuarium werd gebracht.

Nog steeds zie ik de verveloosheid en de grauwheid van de gangen voor me, vanuit het liggende perspectief, op weg naar een hele zware operatie.

Van wat daarna kwam, kan ik me niks meer herinneren.

Ik kwam bij, met een verlaagd bewustzijn, op de ic. Ook dat voelde eenzaam. De gordijnen die dicht waren, de kreunende geluiden van medepatiënten, piepende apparaten, het gepraat van de staf, de klossende klompen, continu. Gecombineerd met de hete pakking op mijn nieuwe borst om de doorbloeding te stimuleren, de enorme misselijkheid en de pijn in mijn lijf. Bezoek kon ik niet eens verdragen.

Ik ben nog steeds blij met mijn nieuwe borst. Het was het lijden waard.

Aline Kruit, arts ggz

Meer lezersverhalen
Lezersverhalen borstkanker
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • S.A. Vreugdenhil

    reumatoloog, DRIEBERGEN-RIJSENBURG Nederland

    Toen ik las : "daarna koppelde hij het bed met mij erin aan een automatisch treintje en zo werd ik in m'n eentje door de lange gangen van de kelder vervoerd", wist ik meteen dat dit over de zeer naargeestige eindeloos lange onderaardse gangen van het... UZ Gent ging. Ik heb er mijn arts-opleiding gedaan, en als co-assistent vaak gelopen. Vooral s nachts in je eentje voelde het alsof je op de set van een horrorfilm liep, met alleen het holle geluid van je eigen voetstappen. Niets veranderd nog dus. Wat naar dat patiënten dat dus ook moeten ervaren, zonder begeleiding.

  • A. Collet

    Specialist ouderengeneeskunde, Maastricht Nederland

    Ontroerend, mooi beschreven. Ik hoop, dat er inmiddels meer aandacht is voor "de gang" naar de operatiekamer!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.