Benauwd in Bolivia

Net 22 jaar oud en nog geen week na het afleggen van de eed van Hippocrates ging ik wat van de wereld ontdekken. Met een groepsreis vertrok ik in september 2012 naar Peru, Bolivia en Chili.

Halverwege de reis bezochten wij in Bolivia de stad Potosí, die op ruim 4000 meter hoogte ligt. Er stond een bezoek aan een van de oude zilvermijnen op de planning. In de mijn kreeg een van mijn medereisgenoten (man van middelbare leeftijd) last van heftige benauwdheid, waarbij hij zelfs door zijn benen zakte. Zijn vrouw gaf aan dat hij flink astmatisch was. Daar sta je dan, als 22-jarige net afgestudeerd dokter, met allemaal vragende ogen die naar jou kijken. Zittend op de grond probeerde ik de benauwdheid wat terug te brengen met louter een aerosol Ventolin zonder voorzetkamer. Helaas met weinig succes. Omdat hij zelf niet meer in staat was om te lopen, hebben wij hem met vereende krachten op een oud karretje getild. Ik ben achter hem gaan zitten en zo hebben ze ons over de oude rails de mijn uit geduwd. Hem ondersteunend viel er niet meer te doen dan zijn pols te voelen, zijn veel te snelle ademhaling te voelen en te tellen en hem blijven aanspreken. Buiten de mijn knapte hij gelukkig iets op, maar zeker niet voldoende. De bus waarmee we gekomen waren, kon – met moeite – gelukkig naar ons komen. Met de bus zijn we toen naar een privékliniek gebracht in het centrum van Potosí. Voor de deur van de kliniek stond een oude roestige rolstoel met een lekke band. Dat bleek een voorbode voor de nog erger versleten dokter die wij daar troffen. Allereerst mocht alleen familie blijven, schreeuwde hij ons toe. De echtgenote gaf aan dat ze wilde dat ik ook bleef. Dus snel gezegd dat het ‘mijn vader’ was en dat ik arts ben. Dat antwoord moest ik minstens vijf keer herhalen, want zijn gehoor werkte niet zo mee. Ik vertelde hem in het Engels dat ‘mijn vader’ een ernstige exacerbatie astma had. Nee, was zijn antwoord. Dit was duidelijk een geval van hoogteziekte, constateerde de arts zonder iets te hebben onderzocht. Hij werd op een bed gelegd en de arts verdween. Veel later kwam hij terug met een stethoscoop en een bloeddrukmeter. Na enkele pogingen kreeg ik de spullen in mijn handen gedrukt. De arts zei dat er niks te horen was. Ik keek naar ‘mijn vader’, die gelukkig niet zo ziek was dat hij geen bloeddruk meer had. Dus zelf de bloeddruk gemeten en ook maar meteen zijn longen geluisterd. Mijn diagnose bleef onveranderd. Helaas was een saturatiemeter niet aanwezig. Ik vroeg om iets te vernevelen of prednison. Helaas, dat kon niet gegeven worden, want dat hoorde niet bij hoogteziekte. Gelukkig had hij wel iets wat heel goed zou werken. Hij kwam terug met een ampul furosemide die ook nog eens jaren over de datum was. Dat kon hij intraveneus toedienen. Toen ik vroeg waarom hij dat wilde geven, gaf hij aan dat het beter was voor de bloeddruk, want die was zo hoog dat hij hem niet kon horen. Ik heb toch maar gezegd dat er met zijn bloeddruk niks mis was (met de oren van de arts helaas wel) en dat hij deze medicatie niet ging krijgen. Na nog enige uren wachten, zonder dat er ook maar iemand überhaupt naar ‘mijn vader’ keek, besloten we dat we maar beter naar het hotel konden gaan. Al vond de arts dat ‘mijn vader’ zeker een nacht moest blijven. Eenmaal terug op de hotelkamer bleken zij van de longarts in Nederland nog noodmedicatie mee te hebben gekregen: doxycycline en prednison. Ik ben zelden zo blij geweest met een doosje prednison. In de dagen daarna knapte hij langzaam op met de kuur prednison.  

Eenmaal op mijn eigen hotelkamer kwam ik erachter dat ik op het karretje in de mijn een flinke wond op de achterzijde van mijn bovenbeen had opgelopen van ongeveer 10 cm door het schuren van een van de wieltjes. Je snapt het al, ik heb een wondbehandeling in die kliniek maar aan mijn neus voorbij laten gaan. Twee weken later, terug in Nederland, kostte het nog de nodige moeite de wond weer dicht te krijgen. Inmiddels ben ik een prachtig litteken en een heel bijzondere vriendschap rijker! We hebben, nu zelfs jaren later, nog geregeld contact met elkaar na dit spannende avontuur. 

Froukje van der Worp, huisarts

Lezersverhalen

Buitenland