Alleen

Het is 2 uur ‘s nachts en ik steek de sleutel in mijn voordeur. Ik ben thuis en ik ben alleen, want ik woon alleen. Maar vannacht wil ik niet alleen zijn, de muren komen op me af. De tranen prikken nog steeds achter mijn ogen.

Als leider van het reanimatieteam was ik vanavond aanwezig bij de reanimatie van een jonge zwangere vrouw op de verloskamer. Waarschijnlijk heeft ze een vruchtwaterembolie gekregen. De beslissing tot een peri mortem sectio was snel genomen. Ik zie hoe de aios gynaecologie de sectio verricht waarbij een blauw, slap kindje ter wereld komt. Daarna lijkt het erop dat we twee levens hebben gered, wat uitzonderlijk is gezien de waarschijnlijke diagnose. Uiteindelijk zal de moeder dit niet overleven, maar dat weten we dan nog niet.

Het team waarmee we deze reanimatie hebben gedaan was fantastisch en alles liep zoals het zou moeten lopen. Maar dit gun je geen niemand.

Die nacht slaap ik slecht en ‘s morgens nog voor ik m’n ogen open doe zie ik alles weer voorbijkomen. Op m’n telefoon zie ik diverse berichten en voicemails van bezorgde collega’s, zowel dokters als verpleegkundigen. Ze vragen hoe het gaat en wat ze voor me kunnen doen. Op m’n vrije dag om 9.30 uur zit ik alweer op de SEH bij m’n collega’s om te praten over de reanimatie van gisteravond. Zij snappen het als geen ander. Door hun luisterend oor en hun begrip voel ik me een stuk minder alleen.

Marije Sterckx, SEH-arts KNMG, Nijmegen