Ai, even vergeten

Als arts-assistent onderzocht ik iedere patiënt na het opnamegesprek. Niet altijd makkelijk om een patiënt, na het praten over pijnlijke onderwerpen, dan ook nog te vragen zich letterlijk bloot te geven.

Deze bewuste keer gaat het om lichamelijk onderzoek bij een man met een onderbeenprothese. Hij wil hem best even afdoen, als het moet. ‘Nou, dat hoeft niet, doe alleen het shirt maar’, zeg ik om allerlei verkeerde redenen.

En zo zit hij met broek en sokken op de onderzoeksbank. Na de hersenzenuwen, hart, longen, kan de buik ook nog wel, als de broek wat lager zit.

Maar dan... Ik schraap met het heft van de reflexhamer over de ene voet. En dan de andere voet. En hoor een schrapend geluid. Ik realiseer mij dat er nooit een reflex zal komen van een prothese.

Ik weet mij geen raad tegenover de patiënt. Hij reageert dan ook wat verward op mijn droge ‘eh ...sorry’.

Cindy Vijn, psychiater, GGZ Oost Brabant