24 weken…

Meer dan twintig jaar geleden, coschap chirurgie in een academisch ziekenhuis, 02.00 uur in de ochtend. Eindelijk is de SEH leeg, na een lange avond hard werken. We kletsen nog even na. Plotseling een ambulance in de sluis, geroep. Er was toch niets aangekondigd? Gealarmeerd rennen we de koffiekamer uit.

Een ambulancebroeder komt aanrennen met een pakketje folie in zijn armen. ‘Waar is de kinderarts? Traumakamer! Moeder net bevallen op toilet na 24 weken zwangerschap! Moeder komt later.’ We rennen mee naar de traumakamer. Uit het folie komt een piepklein bloot kindje. We buigen ons over tafel, iedereen is druk maar houdt het hoofd koel: monitor, zuurstofkapje, is er hartactie? Iemand start hartmassage met zijn duim. Infuus prikken? Huh, waar dan en waarmee? Warme doeken.

Dan komt de kinderarts binnenrennen. Hij hoort het verhaal, kijkt en roept: ‘Stop! Iedereen los!’ Geschrokken doen we allemaal een stap achteruit. Terwijl de kinderarts uitlegt dat het kindje te jong is en dat er pas behandeld wordt vanaf 26 weken, kijken we allemaal naar dat prachtige baby’tje, helemaal gaaf, maar zo klein en alleen op dat enorme witte laken. Het is doodstil. Allemaal tegelijk zien we het wonder geschieden. Opeens begint het hart te kloppen, steeds sneller. En spontane ademhaling. Geen geluid.

En dan begint iedereen weer te bewegen. Het kindje mag in warme doeken naar de kinderafdeling. Tender loving care. In de armen van zijn ouders is hij de volgende dag overleden, zonder toeters en bellen. Ik voel het nog… de hoop.

Sonja Voskuil, huisarts, Heiloo