1-0

Als voetballiefhebber bevind ik mij met enige regelmaat  langs de lijn. Zo ook op een zonovergoten zaterdagmiddag in de herfst, enkele jaren geleden bij de Zeeuwse derby tussen twee gerenommeerde hoofdklassers.

1500 man publiek. Pers aanwezig. Een spannende wedstrijd. Mijn favoriete club op voorsprong : 1-0.
Halverwege de tweede helft een kopduel waarbij twee spelers met de hoofden tegen elkaar botsen.
Een forse klap. Een speler blijft gestrekt liggen, de ander zit met opgetrokken knieën wazig om zich heen te staren.

De scheidsrechter legt direct de wedstrijd stil. Verzorgers snellen toe. Toen ik, in het dagelijks leven neuroloog, vanaf de tribune zag dat de getroffen speler niet direct reageerde, ben ik opgesprongen en, na toestemming van de scheidsrechter, naar de plek des onheils gerend, midden op het veld.

En ja, daar sta je dan! ATLS en ABC/ EMV: gelukkig ABC-stabiel. Na een minuut of vijf enkele woorden. 112 is gebeld. De omroeper, in het dagelijks leven broeder op de SEH, heeft nu ook een tweede taak en komt onder andere met een brancard aanzetten. Samen sterk. 

Nog steeds ABC-stabiel, een verlaagd bewustzijn, af en toe een half antwoord en isocore pupillen.
Volgens de ATLS-regelen der kunst speler op de brancard van het veld afgedragen, onder luid applaus.
In de kleedkamer de inmiddels gearriveerde ambulancemedewerkers ingelicht en gebeld met de dienstdoende maat in mijn ziekenhuis. Vanzelfsprekend een indicatie voor een CT-scan en wat bleek: een schedelfractuur en een epiduraal hematoom.

Direct door naar de afdeling Neurochirurgie van het academisch ziekenhuis. Een operatie was niet nodig. Enkele dagen later terugkomst in Zeeland.

Een langdurig hersteltraject. Na een halfjaar een normale CT-scan en eeg en psychologisch onderzoek.
Weer deelname aan de wedstrijden, met helm!
En hoe eindigde de wedstrijd? Het bleef 1-0.
Vele bedankjes, een nieuwsgierige pers, een glas wijn en een mosselmaaltijd als besluit.

Jan Doelman , neuroloog, Admiraal De Ruyter Ziekenhuis, Goes

«« Alle Lezersverhalen