…maar niet eenzaam
Plaats een reactieOm 3.55 uur geniet ik van het ontbijt: een glas karnemelk en enkele regels uit het evangelie van Lucas. De oude zwarte BMW-motorfiets komt met enkele harde klappen tot leven. Ik rijd van de Nederlandse Randstad naar Gent-Noord. Alleen langs slapende dorpjes. Dorpjes uit de wereld van de Vlaamse schrijver Walschap: Zwijndrecht, Lage Zwaluwe, Doel, Sinaai, Moerbeke, Sint-Kruis-Winkel.
De kuisvrouwen zetten een vers potje koffie voor mij, mooi ritueel. Ik bereid mijn consultaties voor. De laatste patiënt is mevrouw De Kat, geboortejaar 1920. Ze komt binnen, in haar rolstoel, 96 jaar oud.* U bent alleen, stel ik vast.
Ik citeer haar letterlijk. ‘Ik ben eergisteren opgenomen op de afdeling Neurologie, de docteur spreekt van een beroerte; ik denk eerder aan een TIA, ik heb immers geen restverschijnselen. Tijdens het lichamelijk onderzoek stelde de zaalarts een tumor in de buik vast, van de eierstok, en nu zit ik hier. Ik gebruik geen medicijnen, 61 jaar geleden geopereerd in verband met de ziekte van Crohn. Ik zorg grotendeels voor mezelf, ben alleen, maar niet eenzaam.’
Die laatste zin lijkt wel een titel van een boek. Ik zit met een dilemma, zeg ik haar: 96 jaar en een buiktumor. Rap komt zij met een oplossing: ‘Begint ge met een kijkoperatie en als het doenbaar is, haal die bol er dan uit.’ De anesthesioloog acht haar operabel. Na de operatie kom ik op de PACU en vertel haar dat het goed is gegaan. ‘Docteur, ik feliciteer u met het resultaat; of is deze proficiat eerder voor de anesthesioloog?’
Enkele dagen later zit ze in haar zetel bij het raam. Voelt u zich niet eenzaam?, vraag ik. Ze wijst op een stapel boeken en zegt: ‘Neen.’ Ik bekijk de boeken: Walschap, Guido Gezelle, Lucas Evangelie. We begrijpen elkaar: alleen, maar niet eenzaam.
Adriaan Logmans, oncologisch gynaecoloog, Leuven, Gent, Goes-Vlissingen
*De Kat is een gefingeerde naam.
Meer lezersverhalen- Er zijn nog geen reacties
