Wrang en ontwrichtend

U kent ongetwijfeld de anekdote van die chirurg die zijn collega, de dienstdoende van de dag, opbelt om zich ziek te melden. De reactie van de dienstdoende: ‘Balen zeg; op welke ic lig je?’ Om maar even aan te geven dat er nogal wat aan de hand moet zijn voordat de gemiddelde dokter zich ziek meldt.

Uit het precovidium herinner ik me nog diverse situaties van collega’s die zich na een door koortsaanvallen doorwaakte nacht met een paracetamolspiegel op de p95 toch bij de overdracht meldden en waar behoorlijk wat overredingskracht nodig was om hen te bewegen thuis uit te gaan zieken. Hoe wrang is het dan ook om deze week de ervaringen te lezen van artsen met het postcovidsyndroom. Journalist Ilse Kleijne sprak met vier van hen. Een collega vertelt dat ze hoogstwaarschijnlijk besmet is tijdens haar werk in een verpleeghuis dat een coronahotspot was. Dan is het wrang om te lezen dat de ouderenzorg initieel niet vertegenwoordigd was in het OMT en dat hoogleraar ouderengeneeskunde Cees Hertogh en oud-Verenso-voorzitter Nienke Nieuwenhuizen hard hebben moeten strijden om ook in de verpleeghuizen persoonlijke beschermings­middelen te krijgen. ‘Mijn leven is stilgezet’, zoals een van de geportretteerde artsen zegt, wordt dan een extra beladen quote.

Het schetst wel een beeld van die tijd

Een andere categorie mensen wier leven ontwricht wordt, zijn de mensen die erachter komen dat ze afstammen van een dokter die zijn eigen zaad gebruikte voor inseminaties. Gepensioneerd gynaecoloog Maarten Kloosterman laat er zijn licht over schijnen en zonder het ook maar op enige manier te willen vergoe­lijken of bagatelliseren, schetst het wel een beeld van die tijd. Als je eerder als geneeskundestudent voor geld een paar keer per maand je semen gedoneerd hebt, is de drempel wellicht wat lager om dat later in de praktijk opnieuw te doen. Eind jaren zeventig verscheen ook Samuel Shems The House of God. Toch maar weer eens gaan herlezen.

medisch contact

nummer 07