Werkdruk en spoed

Dat de ANW-diensten voor huisartsen een belasting vormen is niet nieuw. Het oprichten van de huidige huisartsenposten (haps) was immers een uitvloeisel van de wens van huisartsen om het aantal en de lengte van de diensten, die in het verleden meestal met een beperkt aantal collega’s in de waarneemgroep werd gedaan, te beperken. Nog weer langer geleden werden die waarneemgroepen gevormd omdat huisartsen niet langer zelf 24 uur per dag bereikbaar wilden zijn voor hun patiënten. Tot zover de geschiedenis.

Nu is werkdruk een subjectief begrip. Maar de getallen liegen niet: het is echt drukker geworden op de haps. Huisarts Arina Klokke beschrijft een aantal oorzaken die voor een deel overeenkomen met de uitkomsten van de enquête van de LHV (blz. 30): er komen te veel patiënten met een niet-spoedeisende zorgvraag én het nieuwe triagesysteem dat wordt gebruikt op de hap is veel te risicomijdend waardoor er ten onrechte hogere urgenties worden afgegeven. Dat deze twee oorzaken direct met elkaar samenhangen is een open deur. De discussie over wat wel en niet als spoed moet worden beoordeeld, is echter absoluut niet nieuw. Ruim tien jaar geleden werd die discussie door de partijen in de zorg (ook die van de artsen) beslecht, onder aanvoering van de patiëntenorganisaties: de patiënt bepaalt wat spoedeisend is. Dat standpunt wringt inmiddels wel met de haalbaarheid daarvan. De vraag is of deze vrijwel drempelloze toegang haalbaar blijft én wenselijk is. Dat meer zorg niet altijd betere zorg is, weten we immers ook allang. Het is dan ook twijfelachtig of het inzetten van meer hulpverleners, zoals de verpleegkundig specialist (voorheen nurse practitioner), de oplossing is voor het probleem. Naast dat voorstel oppert Klokke ook de mogelijkheid van een eigen bijdrage voor hap en SEH. Daarmee zet ze de hete brij midden op tafel. Wie durft daar de mond aan te branden?