Wegkijken

Of dat allemaal even genuanceerd zal gaan, betwijfel ik. Wat dat betreft zou ik graag vaker iemand als Marcel Levi aan het woord zien in de publieksmedia. Terecht zei hij in Pauw, waar hij aan tafel zat naar aanleiding van zijn verkiezing tot Nederlander van het jaar, dat dokters te weinig hun geluid laten horen als het gaat over de gezondheidszorg. ‘Het zijn altijd politici, economen en bestuurskundigen die aan het woord zijn, maar die dokters zijn stilletjes.’ Zijn inbreng vind ik vaak verfrissend, helder en toegankelijk. Zonder meel in zijn mond. In dat opzicht is het jammer dat zijn keuze om een periode in Londen te gaan werken zijn politieke ambities even op een laag pitje zet. Ik zou het hem wel zien doen, als nieuwe minister van VWS. Het zou interessant zijn om te zien hoe hij de onderwerpen die hij in zijn columns bij ons aansnijdt, zou aanpakken. Deze week bespreekt hij het gedoe rondom de prijslijsten van ziekenhuizen. Je gelooft het niet als je het leest. Dat onderwerp zal in de verkiezingsdebatten wel vermeden worden: het is namelijk niet uit te leggen. Blijkbaar berusten we daarin: onlangs schreef de voorzitter van de raad van bestuur van de Maartenskliniek, Mark van Houdenhoven, er een glashelder artikel over bij ons waarin hij het onderhandelcircus tussen zorgverzekeraars en ziekenhuizen fileerde. Tot onze verbazing kwamen er weinig reacties op. Opvallend omdat het een behoorlijk onthutsend beeld schetst van dat circus. Wegkijken van het probleem lijkt nu de copingstrategie van alle betrokkenen. Die strategie heeft nog nooit iets goeds opgeleverd.