Versleutelde privacy?

Pling. Mijn beeldscherm licht op. Ik open het berichtje van de aios die ik net sprak. Ja, evident. Als je de foto ziet, begrijp je meteen dat ingrijpen noodzakelijk is. En dat filmpje gemaakt van de CT-scan: toch minder heftig dan ik op basis van de beschrijving dacht. Beelden zeggen vaak zo veel meer dan woorden. En hoe fijn dat je ze met één click op je telefoon tevoorschijn kan toveren zonder eerst tien minuten kwijt te zijn aan inloggen. Ook de mogelijkheid om direct een berichtje terug te sturen: goud waard.

Maar er knaagt bij mij altijd wat als ik zo op mijn mobiel met patiëntengegevens bezig ben. Mag dat wel? Tuurlijk probeer ik net als iedereen de data zo geanonimiseerd mogelijk via versleutelde kanalen, zoals WhatsApp of Siilo te delen. Maar kun je erop vertrouwen dat de patiënt­privacy gewaarborgd is?

Ook metadata zoals locatie en tijd kunnen beelden herleidbaar maken

Dat deze worsteling vele artsen ten deel valt is te lezen in het ingezonden artikel van vier arts-assistenten deze week, die een enquête uitzetten over het gebruik van instant messaging door collega’s en de regels er nog eens bij haalden.

Samen met 91 procent van de artsen ben ik dus niet de enige die met zijn mobiel communiceert via instant messaging en ook beperkt 86 procent net als ik zijn gebruik niet door het risico op privacyschending. Maar wat ik confronterend vind en niet scherp had als het gaat om privacy, is dat herleidbaarheid van beelden ook kan worden veroorzaakt door metadata (zoals locatie en tijd) die onzichtbaar worden meegestuurd. En dat het onduidelijk is wat er met opslag van deze gevoelige data bij WhatsApp in handen van de commerciële eigenaar gebeurt, bezorgt me ook een rotgevoel. Goed om weer aangemoedigd te worden om de speciale medische app Siilo te gebruiken, berichtjes zoveel mogelijk te ontdoen van herleidbaarheid en foto’s direct definitief te verwijderen van mijn mobiel. Patiëntenprivacy is dus niet met alleen wat versleuteling van berichtjes gewaarborgd.

medisch contact

nummer 46