Tijden veranderen (niet)
1 reactie‘Samenvattend kom ik tot de conclusie dat de beroepsgroep huisartsen een toenemende werkdruk ervaart, niet in de laatste plaats doordat zij niet meer bij machte is in “normale” werktijden aan alle gestelde eisen te voldoen. Het model waarin de huisarts nu werkt, is verouderd. De inhoud van het vak is dermate veranderd dat alleen “productiewerk” verrichten, frustreert.’
Dit schreef ik in 1998 in Medisch Contact. Aanleiding: toenemende vraag naar zorg, verschuiving van taken van tweede naar eerste lijn en de vergrijzing. Het artikel van Ilse Kleijne, ‘Huisarts is voortjakkeren beu’, doet vermoeden dat er niet veel veranderd is. Dat is ten dele waar.
Het vak is namelijk sinds 1998 wél behoorlijk veranderd. Anno 2017 is de automatisering niet meer weg te denken, spelen praktijkondersteuners een belangrijke rol, vragen kwaliteitseisen veel tijd, worden de diensten in de huisartsenpost gedaan en er is nog veel meer zorg van de tweede naar de eerste lijn verhuisd. Toch doen de meeste huisartsen hun ‘corebusiness’ nog volgens het al decennia bestaande stramien: tien minuten per patiënt op het spreekuur, visites rijden – veel minder dan vroeger, dat wel – overleg met de assistente tussen de bedrijven door en allerlei telefonisch overleg. Dat dit, met alles wat er de laatste jaren bij is gekomen, niet meer de meest passende manier is om het vak in deze tijd uit te oefenen is velen wel duidelijk. Het is verheugend dat een aantal zorgverzekeraars in samenwerking met huisartsen uitprobeert wat het effect is van meer tijd voor de patiënt, en dus voor de dokter. Hopelijk hebben de deelnemende partijen het geduld om deze pilots lang genoeg te laten duren. Instantresultaat kun je immers niet verwachten. Overigens hebben de zorgverzekeraars volgens Marcel Levi geld genoeg om dergelijke innovaties te financieren. Volgens hem is daar sprake van een ‘exorbitante oppotting van onnodig reservegeld’ en blijkt ‘de bodem van (hun) schatkist gewoon een dubbele bodem te zijn’. Goed om te weten.
Robin
Irrelevant, Haren
Ik begin steeds minder spijt te krijgen dat ik weg ben bij deze opleiding. Goede zorgverleners kan ik op 1 hand tellen. En me kapot laten werken voor onzinnige eisen van alle kanten waarbij ethiek al heel lang het onderspit delft voor harde cash, nee... dank u. Wat een blamage. Pas ook weer dat ‘assumed consent’, nog even en we beginnen met een social credit scoring system zoals in China. De supermoeilijke keus om mijn droomberoep op te geven was misschien wel ergens goed voor. Al is jouw column natuurlijk veel effectiever. Al duurt het resultaat nog even heb ik respect voor je geduld. Ik bid dat je nooit hoeft mee te maken dat de droom een luchtbel blijkt te zijn.