Tijd om te dokteren

Ze stelt dat dokters zich dus niet alleen met ziekte moeten bezighouden, hoewel hun opleiding daar nog wel op focust. Dat klinkt logisch. De realiteit is echter dat de roep om meer preventie niet nieuw is, sterker nog, die hoor ik al decennia. Dat heeft zich tot nu toe nauwelijks vertaald in structureel beleid met de daarbij behorende middelen. Dat het ministerie van VWS de transitie van zorg en ziekte naar gezondheid en gedrag heeft ingezet, zoals Van Fenema stelt, lijkt me dan ook optimistisch. Op papier wellicht, maar zoals u weet is dat geduldig.

Maar goed, meer aandacht voor het voorkómen van ziekte en meer aandacht voor het begeleiden van patiënten hierbij in de opleiding tot arts, is zeker wenselijk. Ik denk ook dat dat heel goed te leren is aan onze aankomende collega’s. Noodzakelijk is wel dat hun opleiders daar het oog, de tijd en de competenties voor hebben. Over dat oog en die competenties ben ik best optimistisch, maar ik hoop dat ze er ook de tijd voor hebben en krijgen.

Dat tijdverhaal is mijn stokpaardje zoals u inmiddels weet. Ik zal er met regelmaat op terugkomen. Leest u vooral de blog van Floor (blz. 33) die als beginnend arts voor ons schrijft. Op indringende wijze beschrijft ze het dilemma van de drukte op een Spoedeisende Hulp en wat dat doet met de manier waarop je doktert. ‘Welke dokter wil en kan ik zijn?’ is de laatste zin van háár column. Het woord ‘kan’ is daarbij cruciaal: krijg ik de ruimte om de arts te zijn die ik wil zijn? Die ruimte is meer dan ooit nodig; ons vak is immers veel complexer geworden. Zowel inhoudelijk als in relatie tot de wereld om ons heen. Dat maakt het alleen maar boeiender. Als je er de tijd voor krijgt.