Redt u het een beetje?

De, tegelijkertijd, zelfgekozen dood van het oud-Tweede Kamerlid van het CDA en zijn vrouw, Franz Jozef en Gonnie van der Heijden-van der Eerden, gaf weer een nieuwe impuls aan het discours (lees het artikel van Van de Vathorst). In de rouwadvertentie maakten zij immers een toespeling op het tekortschieten van de zorg. Het verband leggen tussen tekortschietende zorg en het voltooid-levenvoorstel van het kabinet deed aspirant-Kamerlid Lilian Marijnissen (SP) in een tweet. Dat heeft ze geweten: men vond het onsmakelijk en schandelijk. Nu is het ook best lastig om in 140 tekens een boodschap helder te brengen, maar opvallend is dat Marijnissen later ook bijval kreeg. Hoogleraar langdurige zorg en dementie Anne-Mei The bijvoorbeeld, zette in een mooi interview in de Volkskrant vraagtekens bij de manier waarop we met onze ouderen omgaan. Ze legt ook een verband met de wens om te overlijden en de angst om in een verpleeghuis terecht te komen. Ze pleit dan ook voor betere zorg thuis én in het verpleeghuis. De actie van Hugo Borst voor betere verpleeghuiszorg sluit hier naadloos op aan. De timing had niet beter gekund.

Verdiepen we ons wel genoeg in onze ouderen? Hebben we wel voldoende oog voor wat het is om kwetsbaar te worden, fysieke beperkingen te hebben, eenzaam te zijn en het gevoel te hebben er niet meer toe te doen? Natuurlijk moeten we dat ons als artsen afvragen. Maar eigenlijk moet iedereen zich dat afvragen. De simpele vraag ‘Redt u het een beetje?’ moeten we vaker stellen. Niet zoals het cliché ‘Alles goed?’, maar met échte belangstelling. Het antwoord is bijna altijd verrassend.