‘Recept over de grens ophalen in Poppel’, gekker moet het niet worden

‘Wij mogen eenmaal verstrekte medicijnen niet terugnemen’, zei de balie­medewerker met een ­meewarige blik op de plastic tas die ik voor haar had neergezet. ‘Maar ze zitten nog onaangebroken in hun verpakking’, sputterde ik. ‘Helaas. Niet toegestaan, onmogelijk en nog eens nee’, kreeg ik te horen. Ik mopperde nog wat over ‘verspilling’ en verliet onverrichterzake het ziekenhuis met dezelfde zak vol oxycodon – in de varianten lang- en kortwerkend –, laxeermiddel en wat algemene pijnstillers als waarmee ik gekomen was. Uit deze hoorn des overvloeds had ik zegge en schrijve één ­paracetamol geconsumeerd.

Het beschreven tafereel maakte ik een paar jaar geleden mee. Het kwam weer bij me op na lezing van de uitkomsten van onze enquête naar de gevolgen van medicijntekorten. Kan ‘de zorg’ dan geen maat houden, vraag ik mij af. Want aan deze kant van het spectrum spelen zich evenzeer absurde ­situaties af. Bijna de helft van de artsen is wekelijks tijd kwijt aan de gevolgen van medicijntekorten. ‘Recept over de grens ophalen in Poppel’, krijgt de patiënt daar aan de balie te horen. Gekker moet het niet worden.

De oorzaak van het ene probleem – de kleine lettertjes in de Genees­middelen­wet verhinderen hergebruik van reeds verstrekte medicatie – heeft niets te maken met de oorzaken van het andere probleem. Medicijnschaarste is vooral een gevolg van tekorten aan grondstoffen in producerende landen, vergoedingsregels en handelsbelangen van farmaceutische bedrijven. Maar een klein stukje van de oplossing zit toch in het samenbrengen van deze twee fenomenen. Een verbod op het weggooien van medicijnen die geschikt zijn voor consumptie dringt de tekorten een heel klein beetje terug en scheelt héél veel ­ergernis en frustratie.

medisch contact

nummer 22