Over grenzen gaan

Laten we even aannemen dat u net terug bent van een welverdiende vakantie in het buitenland, hopelijk zonder al te veel schade door hagel­stenen, windvlagen of bosbranden. Wellicht zult u daar dingen hebben gezien of geproefd waarvan u hoopte dat we het hier in Nederland ook zouden hebben.

Die espresso in Italië, de marktjes in Frankrijk of het flamenco­café in Spanje; we kijken soms met enige jaloezie naar het buitenland. Ook waar het de zorg betreft is het niet anders. Zo heb ik diverse collega’s tijdens de pandemie horen verzuchten: ‘Deden we het maar net zoals in Zweden.’ Of: ‘Waarom hebben we niet zoveel ic-bedden als in Duitsland?’ Het gras… et cetera. Aios cardiologie en MC-stagiair Lennart de Vries zocht uit hoe het er in de ons omringende landen voorstaat als het gaat om de concentratie van kinderhartchirurgie. Een voor Nederland actueel onderwerp waar nog niet de laatste rechtszaak over is gevoerd. De ervaringen uit het buitenland wijzen ook niet bepaald eenzijdig in dezelfde richting, wat de discussie nog moeilijker maakt.

‘Deden we het maar net zoals in Zweden’

Huisarts en columnist Danka Stuijver sprak voor haar podcastreeks ‘Over de Grens’ veel artsen uit het buitenland en pikt daar nu even specifiek Denemarken uit, omdat dat ook vaak als gidsland voor ons wordt genoemd. U mag na het lezen van haar column zelf concluderen of u denkt dat het in Denemarken echt een walhalla is.

Iemand die over heel andere grenzen gaat, is huis- en straatarts Michelle van Tongerloo. Naast haar werk als huisarts werkt ze één dag per week in de Rotterdamse Pauluskerk. Ze liep daar tegen zoveel muren aan dat ze bepaalde zorg heel anders is gaan regelen en bijvoorbeeld via LinkedIn een oproep doet voor spullen of geld voor een van haar patiënten. Dat sommige van haar collega’s vinden dat ze daarmee een grens overgaat, belemmert haar niet. En gelukkig maar.