Grensoverschrijdend
1 reactieHet verschil in behandeling van dezelfde aandoening tussen het ene en het andere ziekenhuis, staat al geruime tijd in de belangstelling. Het voorbeeld dat dan vaak genoemd wordt, is dat je op de ene plek in Nederland een vijf keer grotere kans hebt om aan je rughernia geopereerd te worden dan op de andere plek.
En zo zijn er ongetwijfeld nog veel meer voorbeelden. Het zou ook weleens heel interessant kunnen zijn om te kijken hoe men in internationaal verband omgaat, of juist niet, met dat verschijnsel.
Vreemd genoeg lijken we internationaal nog maar beperkt van elkaars expertise gebruik te maken. Zo beschrijft Marcel Levi in zijn column hoe ‘waanzinnig fanatiek in Engeland wordt omgegaan met de preventie van ziekenhuisinfecties en het voorkómen van antibioticaresistentie’. Het onderwerp krijgt daar ook bij het algemene publiek veel aandacht. Op de werkvloer is op elke afdeling een verpleegkundige opgeleid tot ziekenhuishygiënist en is het team nauw betrokken bij het implementeren van preventieve maatregelen. En met succes. Het aantal ziekenhuisinfecties is in Engeland een stuk lager dan in Nederland. Daar kunnen we wat van leren. Andersom kunnen Engelsen weer wat leren van het in Nederlandse ziekenhuizen geïntroduceerde antibiotica-stewardship waar Wertheim e.a. een interessant stuk over hebben geschreven. Het opzetten van zo’n stewardship is een flinke klus, maar levert ook mooie resultaten op.
Een ander voorbeeld van winst door internationale samenwerking blijkt uit het artikel van Van Olden. Hij geeft een aantal aansprekende voorbeelden van patiënten die in het buitenland niet optimaal zijn behandeld na een ongeval. Hij pleit ervoor dat tijdig wordt overlegd met een traumachirurg in Nederland. Maar ongetwijfeld zullen ook artsen in het buitenland af en toe kritisch kijken naar de behandeling die ‘hun’ patiënten in Nederland hebben ondergaan. Ik realiseer me dat het niet eenvoudig is, maar hoe mooi zou het zijn als we ook over de grenzen van elkaar leren.
Wim van der Pol
gepensioneerd Apotheker, Delft
Beste Hans,
De oorzaak dat verschillen in behandelingen en resultaten nog steeds bestaan en zullen blijven bestaan, is gelegen in het begrip dat leren wordt genoemd. Je eindigt met dit woord in je hoofdredactioneel artikel, maar je gaat verder niet d...oor op dit begrip, waarom dat leren, het hardleers zijn, zo moeilijk is. Het begrip wordt in diverse gezegdes en contexten gebruikt, zoals "het door schade en schande leren", "het leren van fouten", ga zo maar door. "Ik zal je eens een lesje leren", klinkt al zo bedreigend, dat er wel degelijk een probleem is met leren. Het is niet verplichtend ( na de leerplicht dan), vrijblijvend (de punten voor herregistratie bepalen we zelf) en vanzelfsprekend (vanwege de noodzakelijke vaardigheden). Het aanzetten tot leren, het inzicht bijbrengen van de gebreken die bijgeleerd moeten worden, ik noem het actief leren, gevolgd door examineren, zou in een overeenkomst, zakelijk en moreel, vastgelegd moeten worden. Dat is "het over grenzen heen gaan", grenzen die niet geografisch bedoeld zijn. Er dient nog veel te veranderen met betrekking tot het leren.