Dubbel verdriet
Plaats een reactie‘Iedere dokter heeft zijn eigen kerkhof.’ Mijn eerste opleider, helaas vorig jaar zelf overleden, vertelde mij dit al vroeg in mijn anios-tijd. En net als iedere jonge dokter hoopte ik de gang naar dat persoonlijke kerkhof zo lang mogelijk uit te stellen of dacht ik zelfs, in vlagen van jeugdige overmoed, de graven ongedolven te laten. De stap naar het onderspit delven bleek klein en natuurlijk was ik er stuk van. Voor iedere arts is het onverwachts overlijden van een patiënt een ingrijpende gebeurtenis. In mijn geval was het een kindje vlak na de geboorte en hoewel het al bijna twintig jaar geleden is, kan ik nog steeds bij het rauwe gevoel van toen. Het slijt, maar wordt niet vergeten.
Was het ‘een dikke fout of dikke pech’?
Het verdriet van de arts mag er zijn, maar verbleekt bij het leed van de nabestaanden. Die willen bovendien vaak antwoorden op de hoe- en waarom-vragen en een luisterend oor. De openheid van artsen is wisselend en wordt niet zelden beïnvloed door een afdeling Juridische Zaken, zo is ook mijn ervaring. Aan Medisch Contact werd een artikel aangeboden van een nabestaande die haar man verloor aan een postoperatief ontstane, massale longembolie. Jarenlang getouwtrek met het ziekenhuis volgde; in de ogen van de weduwe nodig om de ware toedracht te achterhalen en om te zien of het ‘een dikke fout was of dikke pech’.
Op de redactie hebben we geworsteld met de vraag of we een platform moeten bieden aan dergelijke artikelen. Immers, artsen en ziekenhuizen kunnen zich nauwelijks verweren in verband met het beroepsgeheim en voor de betrokken collega’s kan het wrang zijn als ze de casus herkennen en zich opnieuw geconfronteerd voelen met iets waarvan ze dachten het achter zich gelaten te hebben. In dit geval besloten we het artikel, na inzage in de relevante stukken van de (toen nog) IGZ en calamiteitencommissie en het vooraf toesturen van het artikel aan het desbetreffende ziekenhuis, geanonimiseerd te publiceren in Medisch Contact (zie Calamiteit? Wees open tegen de nabestaanden ). Zodat volgende nabestaanden hopelijk niet meer hoeven te zeggen: ‘Wat heb ik een eerlijk gesprek met de artsen van het ziekenhuis gemist.’
- Er zijn nog geen reacties
