Collega’s belasten
1 reactieIk zucht als ik in de nieuwste aiosenquête zie dat één op de drie vrouwelijke arts-assistenten tijdens de zwangerschap diensten heeft gedraaid die in strijd zijn met de cao. Nog geen steek veranderd dus. Ik zie mezelf veertien jaar geleden nog zo liggen op de holding. Infuusje in mijn elleboogsplooi, klaar voor de curettage van mijn miskraam.
Terwijl ik daar lig neem ik me voor dat als ik ooit weer zwanger word, ik geen diensten meer wil doen. Ik voel me schuldig. Ik had in week zeven een nachtweek gedraaid waarbij ik uren in de röntgenstraling stond en vele nachtelijke uren met een zuigje in mijn hand bij levertransplantaties had gestaan. Zou dat de oorzaak zijn geweest?
Goed voornemen toen, maar niet echt gelukt. Want als je geen diensten meer doet, moet iemand anders van jouw kleine assistentenclubje automatisch het gat vullen. Dus je zadelt je collega’s met extra werklast op. En dat wil je niet. Dus zwicht je maar weer, en laat je je principes in de steek. Zo weet ik nog dat ik op een doordeweekse dag rond 3 uur ’s nachts ergens in Den Haag voor een stoplicht werd aangehouden. Tiktik op mijn zijruitje. ‘Zozo, mevrouwtje, we hebben toch niet gedronken, hè?’ Toen hij mijn bolle buik zag en het gemompel hoorde over dienst ziekenhuis, droop hij af met de staart tussen zijn pootjes. 3 uur ’s nachts, hoogzwanger. Mmm, tot zover mijn principes.
Met een extreem rotgevoel zit je thuis je ei uit te broeden
En dan je zwangerschapsverlof. Vier maanden je collega’s nog een tandje harder laten rennen. Het is mij een volstrekt raadsel waarom daar geen vervangende assistent voor wordt geregeld. Daar is namelijk geld voor beschikbaar. Maar nee, met een extreem rotgevoel zit je thuis je ei uit te broeden en na een tijdje zo snel mogelijk de borstvoeding af te bouwen, om je collega’s maar niet nog meer te belasten.
Ik weet dat er inmiddels vakgroepen zijn die vanaf de twee streepjes op de predictor de a(n)ios uit het dienstrooster halen. Maar ik hoor ook het bijkomende gezucht van het rooster rondkrijgen. Tja, mensen, tijd om alvast rekening te gaan houden met het feit dat dames in de vruchtbare leeftijd een kinderwens kunnen hebben en wellicht een halfjaar geen diensten kunnen doen. Laten we niet elke keer zo verrast reageren en met kunst-en-vliegwerk en veel bijkomend schuldgevoel dit net niet goed regelen. Laten we eisen dat opleiders zich aan de wettelijke afspraken houden en gebruikmaken van de financiële voorzieningen die daarvoor bestaan, in plaats van marchanderen met onze eigen principes.
J.A. Riemens
AIOS JGZ
Wat een herkenbaar verhaal. In mijn opleiding had ik 4 weken na mijn bevalling, nu ruim 6 jaar geleden, een 3-tal zware examens waar je veel voor moest studeren. Alle drie de boeken bestuderen was kansloos dus ik besloot voor 2 te studeren en 1 te he...rkansen met medeweten van mijn opleider. Ik weet nog dat ik 5 dagen na de bevalling met een baby aan de borst mijn studieboek opensloeg. Gelukkig haalde ik de 2 examens waar ik hard voor gestudeerd had. Helaas verliep de rest van het verhaal minder rooskleurig. Het examen dat ik niet haalde moest ik herkansen in de week na de kerstvakantie. Ik was net begonnen met werken in december, had ruim een uur reistijd heen en terug en stond meerdere keren per week al vroeg op OK te opereren. Mijn dochter had refluxziekte, ik een mastitis en ik zag de mondelinge herkansing op dat moment niet zitten. Het was de laatste van 14 verder in een keer gehaalde examens met nog 1.5 jaar opleiding in het verschiet. Ik besprak dit met mijn opleider en nadat het besproken was bij de stafvergadering kreeg ik de volgende reactie: je hebt met de kerstdagen vrij en het maakt ons niet uit hoe je het doet maar dat examen moet je gewoon afleggen. Op advies van mijn coach besprak ik de situatie met de ombudsman van het academisch ziekenhuis waar ik werkzaam was, haar advies was om mezelf ziek te melden met een burn-out. Op dat moment besloot ik dat het voor mij genoeg was geweest en ik de opleiding wilde stoppen. Ik koos voor mijn gezondheid en mijn gezin. Ook ik draaide nachtdiensten tot te ver in de zwangerschap, deed na de geboortes van mijn kinderen al kolvend weer nachtdiensten (“ daar moet je mee stoppen, flesvoeding is net zo goed” kreeg ik als ongevraagd advies van een van de stafartsen) en liep stages mis omdat deze in mijn zwangerschapsverlof vielen zonder deze nog in te mogen halen. Het examen was de druppel en met veel pijn in mijn hart nam ik afscheid. Een paar weken geleden had ik een zeer geslaagd etentje met oud-collega’s, de examens zijn een jaar na mijn vertrek afgeschaft. Pijnlijk maar ik koos uiteindelijk voor een vak in een minder meedogenloze omgeving waar ik bovenal met heel veel plezier werk. Ik ben nu weer AIOS maar nu buiten het ziekenhuis en geniet enorm van de opleiding. Uiteindelijk toch nog een succesverhaal maar altijd nog met een beetje pijn in het hart.