Alles van waarde is rekbaar
Plaats een reactieDat bepaalde normen en opvattingen aan verandering onderhevig zijn, hebben we de afgelopen jaren wel gezien. Wie bijvoorbeeld tien jaar geleden gezegd zou hebben dat een Amerikaanse president zou wegkomen met misogyne opmerkingen als ‘Just grab them by the pussy’, zou meewarig worden aangekeken.
Een andere pregnante verschuiving is bijvoorbeeld hoe de registratielast zich als een langzaam groeiend astrocytoom in de dagelijkse zorgpraktijk heeft genesteld, waardoor u inmiddels gemiddeld 40 procent van uw tijd besteedt aan administratieve taken – niet zelden liefdewerk oud papier. Het gebeurt, we ondergaan het gelaten, vaak tot een moment dat iemand zo sterk is om op te staan en haar of zijn nek uit te steken. We zagen dat bij #MeToo, bij #HetRoerMoetOm en ook nu zien we mensen die opstaan. De laatste weken komen van binnen uit de zorg steeds meer pleidooien om de blik te verbreden.
Het is goed dat collega’s zich durven uitspreken
Psychiaters die een toenemend aantal kinderen met eetstoornissen zien en bepleiten de scholen en sportclubs open te doen, intensivisten die zich afvragen of de gevolgen van de lockdown nog opwegen tegen de levens van de coronapatiënten die zij ‘redden’; geluiden die tijdens de eerste golf nog tot de ‘wappiehoek’ behoorden maar nu geuit worden door artsen van een steviger allooi. Uiteraard is er ook kritiek, maar het is goed dat collega’s zich durven uitspreken. Tegelijkertijd komen we wel op een soort kantelpunt van wat de gemiddelde burger nog kan begrijpen. Zit bij Op1 de ene dokter te pleiten voor een avondklok, zit de andere bij Jinek daarover zijn twijfels uit te spreken. Idealiter zou zapgedrag niet mogen uitmaken voor de mate van informatievoorziening, maar het is onze eerste pandemie dus we moeten vooral ook durven toegeven dat we het soms gewoonweg niet weten. Goede tijden worden goede herinneringen, maar laten we hopen dat slechte tijden goede lessen worden.
Deze week
- Er zijn nog geen reacties
