De Kwestie
6 minuten leestijd
de kwestie

Stiekem medicatie geven

17 reacties

Ondanks protocollen en richtlijnen is de dagelijkse praktijk van het artsenvak vaak verre van eenduidig. In de rubriek De Kwestie legt Medisch Contact praktijkdilemma’s aan u voor. Geef uw mening onderaan het artikel.

Heeft u zelf een Kwestie die u wilt voorleggen? Stuur dan een uitgebreide gevalsbeschrijving naar: redactie@medischcontact.nl onder vermelding van De Kwestie.

De vraag

De echtgenoot van een patiënte dient zijn vrouw in het geheim antipsychotica toe die ze zelf weigert. Ze functioneert er al jaren goed bij, maar juridisch zit de man fout en moreel is het ook moeilijk te verkopen. Als huisarts wil ik dat dit stopt, maar ik zie ook welke problemen de man dan te wachten staan. Ik ben benieuwd wat mijn collega’s in mijn plaats zouden doen.

Sinds enige tijd werk ik als waarnemer in de praktijk van een zieke collega. Daar kwam op een middag de echtgenoot van een schizofrene patiënte uit de praktijk langs, alleen. De patiënte zelf kende ik niet.

De man vertelde dat hij zijn vrouw al jarenlang in het geheim medicatie toediende, sinds zij meerdere malen, meestal gedwongen, opgenomen was geweest in een psychiatrische instelling. Kort na de laatste opname was zij gestopt met de medicatie en had zichzelf ook aan verdere controles onttrokken. Op zeker moment werd zij opnieuw psychotisch. In de toenmalige situatie was er volgens haar man geen goede mogelijkheid tot hulpverlening. Ze hadden twee kleine kinderen, onder wie een pasgeboren baby. Haar man zag toen maar één uitweg: haar de medicatie in het geheim toedienen. En dat doet hij nog steeds. Hij is degene die dagelijks voor het eten zorgt en zo dient hij haar de medicatie toe. De vrouw blijkt op deze manier inmiddels zo’n vijftien jaar redelijk stabiel te functioneren, waarbij de echtgenoot af en toe de medicatie een beetje aanpast.

Rug tegen de muur
Zijn vraag aan mij die middag was of ik akkoord ging met het ophogen van de medicatie, omdat zijn echtgenote weer richting psychose leek te gaan. Ik stond voor een dilemma. Enerzijds zat de man al jaren in dezelfde situatie, en zou verandering in het beleid voor het hele systeem verstrekkende consequenties hebben. Anderzijds voelde het voor mij als arts niet goed om hieraan mee te werken, onder meer omdat het onwettig is.

Ik heb begrip getoond voor zijn moeilijke situatie, maar hem vervolgens ook uitgelegd dat hij iets doet wat juridisch onjuist is en dat ik, wanneer ik daaraan meewerk, strafbaar ben. Hij zei dit wel te begrijpen. Maar voor mijn voorstel om bij hen langs te komen zodat ik ook met zijn vrouw kon kennismaken, stond hij niet open. Hij was bang dat zijn vrouw argwaan zou krijgen met het risico dat zij achter de clandestiene toediening van de medicatie zou komen. Uiteindelijk ben ik na een lang gesprek, waarbij ik het gevoel had met mijn rug tegen de muur te staan, akkoord gegaan met het aanpassen van de medicatie. Daarbij wel benadrukkend dat dit in de toekomst niet zo kon doorgaan.

Psychiater
Een paar weken later kwam de man voor controle bij mij op het spreekuur. Het bleek inmiddels weer wat beter te gaan met zijn vrouw. Ik zei nogmaals dat ik op termijn een einde wilde aan de geheime toediening van medicijnen en samen met hem wilde nadenken over een andere oplossing. Hij voelde er niets voor.

Daarna heb ik de casus besproken met een aantal collega’s. Zij adviseerden unaniem om te stoppen met medicatieverstrekking.
Aan de collega voor wie ik waarnam heb ik gevraagd hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. Zij vond dat er soms situaties zijn waarbij je als huisarts weinig anders kunt dan medewerking verlenen aan een patiënt, of in dit geval de partner van.

Ook heb ik contact gezocht met een psychiater die deskundig was op het gebied van schizofrenie. Die zag het dilemma niet en adviseerde om patiënte op te bellen en onder valse voorwendselen (‘ik ben uw nieuwe huisarts en zou graag eens kennismaken’) en onder het mom van gezondheidsscreening bloed te prikken. Dit kon ik dan controleren op een aantal parameters die van belang zijn bij het gebruik van antipsychotica. Toen ik hem een week later terugbelde met de vraag of hij de zorg van mij wilde overnemen, omdat het mijns inziens tweedelijnszorg betreft, meende hij dat dit niet kon en dat ik patiënte beter regulier, met patiëntes medeweten, naar de tweede lijn kon verwijzen.

Inspectie
Vervolgens heb ik mij gemeld bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Dit kon alleen per e-mail. Daarin legde ik de situatie uit en vroeg of zij ermee akkoord gingen als ik zou stoppen met de medicatie. Ik kreeg, ook per mail, te horen dat zij mijn vraag niet in behandeling namen en dat ik me kon wenden tot de LHV of de KNMG. De LHV verwees mij door naar de KNMG en daar hebben enkele juristen zich over de kwestie gebogen. Het antwoord dat ik kreeg was helder en eenduidig: stoppen met de medicatie, maar niet zonder patiënt haar medeweten. Zij is immers weliswaar schizofreen, maar niet wilsonbekwaam. Zij hoort dus af te weten van de medicatietoediening, met welke beweegredenen dit destijds is gestart en wat de consequenties zijn als zij ermee zou stoppen. Mocht de echtgenoot blijven tegenwerken, dan zou ik in dit verband zelfs mijn beroepsgeheim mogen doorbreken.

Suïcide
Gesteund door dit advies heb ik nogmaals met de man van patiënte gesproken, mijn mening gegeven en voorgesteld om in overleg tot een betere oplossing te komen. Even leek hij hiervoor open te staan, maar in een vervolggesprek bleek hij toch te bang voor de consequenties: haar reactie, met als ergste scenario suïcide, de gevolgen voor hun relatie, en het geschonden vertrouwen in hem en de behandelaars.

Ik blijf het een moeilijke situatie vinden, waarbij ik enerzijds de zorgen en de positie van de echtgenoot begrijp, maar anderzijds niet wil blijven meewerken aan het stiekem verstrekken van medicatie aan zijn vrouw.

De naam van de auteur is bij de redactie bekend.

Correspondentieadres: redactie@medischcontact.nl.

Het commentaar

Mag de huisarts blijven meewerken aan behandeling zonder instemming? Eerst de argumenten vóór. Het gaat relatief goed: de afgelopen vijftien jaar heeft patiënte minder psychosen en kan beter functioneren in haar gezin, kennelijk zonder vertrouwensbreuk met haar echtgenoot. De behandelend huisarts behandelt patiënte wellicht beter als hij haar niet om toestemming vraagt en dit zwaarder laat wegen dan haar autonomie. Tegen pleit dat de huisarts eigenlijk niet weet of er een indicatie is. Patiënte kan bovendien schade ondervinden: ze loopt ook nu nog risico op (soms irreversibele) bijwerkingen en complicaties. Om dat goed in te schatten moet de huisarts haar zien.

Bovendien wordt haar recht op zelfbeschikking geschaad, terwijl zij niet duidelijk wilsonbekwaam is. De huisarts is daarom mogelijk tuchtrechtelijk strafbaar. Ten slotte bestaat het risico dat ze het op een dag toch ontdekt.

Het meest extreme alternatief is om patiënte wel te informeren (over de laatste vijftien jaar!) en te vragen of zij instemt met de behandeling. De kans lijkt groot dat ze dan niet behandeld wil worden, waardoor ze mogelijk slechter functioneert en weer psychotisch wordt. Daarbij zal het zwaar weer worden voor de relatie met haar echtgenoot. Maar haar autonomie wordt in dat geval gerespecteerd en als ze wél doorgaat met haar behandeling, kan deze worden geoptimaliseerd en kan ze op bijwerkingen worden gecontroleerd.

Het grootste ethische probleem is dat de huisarts niet aan zijn eigen standaard van goede zorg kan voldoen, zoals controle op bijwerkingen, optimale dosering en kijken of de medicatie nog wel nodig is. Hij zal een manier moeten vinden om daaraan wel te voldoen, zonder dat het bestaande precaire evenwicht verstoord raakt. Dat betekent: regelmatig contact met de echtgenote zien te krijgen, eventueel met een smoes, en voorzichtig aan toewerken naar maximale openheid. De zorgen over haar autonomie zijn voor ons secundair aan die over de kwaliteit van de zorg.

drs. Jolien Glaudemans, aios huisartsgeneeskunde, onderzoeker medische ethiek

prof. dr. Dick Willems, hoogleraar medische ethiek

beiden Universiteit van Amsterdam/AMC

Uw reacties

Wat vindt u van deze kwestie? Reageer hieronder.

Deze Kwestie is in nr 12 van het blad verschenen met een selectie van onderstaande reacties.

de kwestie psychose antipsychotica
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • P.C. Dijkgraaf

    KNO-arts, Den Helder

    Bij de reacties mis ik node die van een ervaren psychiater. De vraagsteller lijkt mij namelijk niet goed bekend met het ziektebeeld.
    Want wie ooit de angst, het verdriet, de wanhoop en het lijden van een dergelijke patiënt heeft waargenomen wanneer d...eze (eindelijk) voldoet aan de criteria van een IBS beseft de absurditeit van de stelling, dat deze het “vrijwillig” zover zou hebben laten komen.
    Bij een patiënt met chronische (paranoïde) schizofrenie zonder enig ziekte-besef is “vrije wil” inzake het al dan niet innemen van anti-psychotische medicatie een fictie. De overtuiging dat het laten innnemen van deze geneesmiddelen slechts dient om de patiënt ziek te houden maakt namelijk niet zelden deel uit van zijn of haar wanen.
    In het onderhavige geval dient de eed van Hippocrates dus zonder meer te prevaleren boven de letter van de wet. En ja, daar is wat moed voor nodig!
    Overigens zou een dergelijk dilemma niet bestaan, indien in Nederland deze patiënten niet alleen gedwongen zouden kunnen worden opgenomen maar - zoals in veel andere beschaafde landen het geval is - ook gedwongen zouden kunnen worden behandeld.
    Juist uit respect voor hun “autonomie”.

  • G.C. Foeken

    Huisarts, ST MAARTEN SINT MAARTEN (DUTCH PART)

    De Dalai-Lama zei het al in zijn nieuw-jaarlijkse boodschap "Leer de regels GOED opdat u ze GOED kunt overtreden". Koning Salomon hield zich ook niet aan "de" regel, maar wordt alom geprezen om zijn wijsheid. Als we als (huis)arts zo nu en dan niet ...buiten de box durven te denken (en handelen!) verworden we tot voorgeprogrameerde robots. Het is te hopen, dat ook op andere terreinen wat meer wijsheid en wat minder dogmatisch denken (en veroordelen) wordt betracht. Hulde aan de overtreders van regeltjes. Niet voor niets heet dat GEZOND verstand. Hoe toepasselijk!

  • M.E. Hartel

    huisarts, Delft

    Deze casus had uitstekend gepast in het vorig jaar verschenen boek "Huisarts tussen individu en familie - morele dilemma's in de huisartsenpraktijk" van de Ruijter, Hendriks en Verkerk.
    In dit boek wordt casuistiek belicht vanuit het oogpunt van de h...uisarts, jurist en ethicus.

    [Reactie gewijzigd door op 26-03-2013 01:00]

  • R. Dijkgraaf

    cardioloog, Harderwijk

    Op het eerste gezicht speelt er een ingewikkelde ethische kwestie, maar bij nadere beschouwing is het te voeren beleid niet zo moeilijk. Wie heeft hier een probleem? Patiënte niet, want met haar gaat het al jaren prima. Haar man ook niet: hij koos vo...or de 'therapeutische exceptie' door de verantwoordelijkheid voor de medicatie-inname van zijn vrouw over te nemen.
    Het moeten omgaan met een psychotische partner is de hel op aarde, zeker als er kinderen zijn; het stiekem geven van medicatie valt daarbij als zonde volstrekt in het niet.
    Nee, degene die een probleem heeft is de dókter, die bezorgd is over zijn ethische en/of juridische aansprakelijkheid. Hij zou kunnen redeneren: 'eigenlijk is dit gewoon een wat ver doorgevoerde therapeutische exceptie' en hopen dat hij er geen waarschuwing aan overhoudt. Dat vergt alleen een beetje dapperheid. Hij kan ook de boel openbreken, met hoogstwaarschijnlijk rampzalige gevolgen voor dit gezin.
    Het doet me denken aan het Brabantse gezin dat geterorriseerd werd door kampbewoners. Ze werden volstrekt in de steek gelaten door hun gemeente en zetten recent een schutting rond hun huis, die volgens de regels 10 cm te hoog was. Vervolgens werd de schutting onder dwang afgebroken, waarbij de vader begrijpelijkerwijze door het lint ging en uiteindelijk in de gevangenis belandde. De gemeente had hier ook ménselijke maatstaven kunnen aanleggen, maar koos voor de regeltjes: gezin stuk.
    Ook in deze casus gaat het om het tonen van begrip, wijsheid en menselijke warmte. Die gaan bóven de regels. Ik pleit daarom voor simpele dokterlijke ongehoorzaamheid. Als daarbij de overwegingen en de gevraagde adviezen netjes worden vastgelegd denk ik dat zo'n arts door het tuchtcollege mild benaderd zal worden, mocht het al tot een klacht komen. En anders maar niet, ook dán kun je met opgeheven hoofd door het leven gaan, omdat je je als een echt mens gedragen hebt en niet als een regeltjesfetisjist.
    Persoonlijke wijsheid en moed overstijgen rationaliteit!

  • E.N.C. Ruitenberg

    arts, WASSENAAR

    De regelgeving is duidelijk, het mag niet en de betreffende collega zet een beleid voort dat niet door hem zelf getoetst is aan de hand van eigen diagnostiek maar op basis van hem verstrekte niet getoetste gegevens.
    De insteek met het beoordelen van ...de mogelijk wisselende wilsbekwaamheid lijkt een zeer aantrekkelijke optie zeker wanneer hier juridische consequenties aan verbonden kunnen worden zodat een aan te wijzen derde patiënte kan vertegenwoordigen. De huidige situatie is een niet geobjectiveerde situatie.

  • B.L.F. Walstock

    arts, ENSCHEDE

    Ook ik heb groot respect voor het gewetensvolle handelen u als huisarts. Het is immers een duivels dilemma. Zeker als je het zo ineens, terwijl het al 15 jaar lopt, in je schoot geworpen krijgt. Bij dilemma's is het verstandig te kijken naar de belan...gen van alle betrokkenen en deze te wegen. Naar mijn mening heeft het belang van autonomie vd patiënt alleen theoretische voordelen..... Alle andere belangen spelen zich af in het dagelijkse leven: Als de diagnose destijds lege artis gesteld is dient de geheime medicatie toediening vele belangen: patiente is niet meer opgenomen geweest, heeft kinderen kunnen opvoeden, heeft een stabiele relatie met haar man, ze heeft eigenlijk best een gelukkig leven.... Tegen deze achtergrond zou ik wel met mijn eigen dilemma (en mijn eigen belangen) kunnen leven.... Op één na.... Hoe zit het met de metabole complicaties vd medicatie? Ik zou proberen daar een list op te verzinnen of nóg een leugentje om bestwil verzinnen..... Zorg voor de patient en zijn naasten staat bij mij hoger dan juridische onkreukbaarheid.....

  • P.L. van den Berg

    gepensioneerd huisarts, Utrecht

    Ik heb in de jaren zeventig een soortgelijke situatie gehad. Een echtgenoot gaf zijn vrouw eenmaal per week een tabletje semap. Dit ging via de thee. De vrouw werd voordien regelmatig met inbewaringstellingen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.... Sinds hij de medicatie toediende verliep alles stabiel en rustig in het gezin. Er was één dochter.

    Ik heb de man altijd gesteund. Mevrouw zag ik van tijd tot tijd en ik kon in elk geval wel zonder problemen haar bloed laten controleren. Helaas overleed de echtgenoot na een tiental jaren onverwacht. Niemand kon gevonden worden om de medicatie te geven. De dochter was het huis uit
    en durfde het niet. Toen is er een periode van een en al
    ellende aangebroken, vooral voor de buurt. Regelmatige confrontatie met de politie, interventie door een psychia-ter. Steeds niet erg genoeg. Uiteindelijk heb ik ook de buurtbewoners geactiveerd om steeds klachten in te dienen. Dat resulteerde in een rechterlijke machtiging. Na een opname van meer dan een jaar kwam zij thuis. Ik zou haar eenmaal per maand anatensol decanoaat moeten spuiten. Ik heb nog nooit zo’n ellendig hoopje mens gezien, een volkomen apathische vrouw. Moest dit nu jaren doorgaan? Gelukkig niet, want ook zij kwam te overlijden.

    Niet alles is in regels of protocollen te vangen.

  • Toon Flierman

    psychiater, Arnhem

    Interessante kwestie, ben op voorhand al benieuwd naar standpunten van juristen en medisch ethici.
    Een eerste persoonlijke reactie is dat mocht ik zelf in de toekomst patiënt zijn zonder ziektebesef, ik nu hoop dat mijn partner een arts vindt die ha...ar hierbij helpt.
    Het algemene principe, zowel in de geneeskunde maar ook op allerlei andere maatschappelijke terreinen is dat gestreefd wordt naar in stand houding of optimalisering van de autonomie van de burger, De staat, als verzameling van burgers, vaart hier wel bij dat burgers gezond zijn, kunnen wonen, zich kunnen scholen, beschermd worden tegen anderen (rechtspraak) en zelfs beschermd worden tegen gevaar van buiten (defensie) waarbij zelfs het verbod op doden, hieraan ondergeschikt is gemaakt.
    Maar in deze kwestie, mij even onduidelijk of "het mag niet" een juridisch verbod is of een verbod is vanuit de beroepsnorm, lijkt de patiënt geschonden in zijn autonomie.
    Expliciet schrijf ik hier "lijkt" want de patiënt in kwestie is vermoedelijk in zijn functioneren verder redelijk optimaal en ervaart zichzelf juist niet als patiënt.
    Verwacht kan worden dat zonder medicatie psychotische recidieven zeer ontregelend zullen optreden. Ook zien we vaak bij psychotische stoornissen dat patiënten ook achteraf de ernst van hun ontregeling zowel qua psychopathologie als qua impact voor hun omgeving, ernstig miskennen. In hoeverre een patiënt daarom altijd voldoende beslissingsbekwaam is, is in deze discussie niet genoemd.
    In de praktijk zien we nu dat patiënten na meerdere psychoses bij medicatieontrouw en verlies van netwerk en verlies van kwaliteit van leven, toch onder een vorm van gedwongen regime worden geplaatst, bijvoorbeeld een rechterlijke machtiging.
    Maar dan is er veel meer autonomie ingeleverd, is een patiënt gecreëerd.
    Net als bij schending van beroepsgeheim is het mijns inziens de vraag wanneer en onder welke beschermende voorwaarden dit mag plaatsvinden

  • D.M.M. Edens-Schipper

    oogarts, PEINS

    Ik denk ook dat het zaak is, dat onze collega op huisbezoek gaat ter kennismaking om te inventariseren hoe of het met mevrouw gesteld is. Dat staat voorop, en daar lijken we het allemaal over eens te zijn.
    Vervolgens mijn groot respect voor de echtge...noot. Hij heeft de liefde voor zijn gezin en echtgenote voorrang gegeven aan mogelijk onwettelijk handelen. Cruciaal in het verhaal is m.i. dat er in de toenmalige situatie met 2 kleine kinderen geen goede mogelijkheid tot hulpverlening was 15 jaar geleden. Hij wilde zijn relatie en zijn gezin redden , en de hulpverlening liet het afweten of was er niet. Net zoals de geconsulteerde psychiater nu zich achter regeltjes verschuilt. M.i. om de verantwoordelijkheid in te dekken als het mis gaat. Deze mensen leven al jaren in een symbiose. En wie zegt ons , dat mevrouw zich daar misschien niet onbewust van bewust is? En wie spint er garen bij het openbaar maken van de medicatietoediening aan patiente? En wie staat er klaar voor de familie als het mis gaat? En wie begeleidt deze familie als het geschonden vertrouwen tussen de echtelieden tot een crisis leidt?
    Ik zou zeggen: heb er vrede mee dat de bestaande situatie in evenwicht lijkt, maar stel je daarvan wel op de hoogte middels een bezoek aan mevrouw. Per slot van rekening dient hij haar geen arsenicum toe om van haar af te komen, maar zorgt hij m.i. voor een vredig familieleven. E
    En oh, wat zal de echtgenoot hier veel moeilijke momenten over hebben m.n. als hij zich niet gesteund voelt.

  • E. Wabeke

    huisarts, BEILEN

    Ook ik loop al meer dan 12 jaar rond met een identiek dilemma. Een echtgenoot diende haldol druppels toe aan zijn vrouw die in het verleden herhaalde malen met ernstige psychoses was opgenomen in een GGZ instelling. Na overleg van de psychiater met m...ijn voorganger is dit zo gebeurd. Nadien is patiente niet meer opgenomen en is redelijk stabiel. Als beginnend huisarts had ik grote moeite met deze gang van zaken. De echtgenoot heeft in overleg met mij tijdelijk de toediening gestopt, maar toen de psychotische verschijnselen terugkwamen is dit zo doorgegaan tot vorig jaar toen de echtgenoot is overleden. Voor zijn overlijden heeft de echtgenoot zijn zoons gevraagd de toediening van de Haldol over te nemen. De zoons stonden er helemaal achter. Ik heb toen weer mijn bezwaren genoemd en heb ook nog overleg gehad met de KNMG. Uiteindelijk ben ik ook weer meegegaan met het verzoek, omdat ik van mening was dat ik zo toch de beste hulp voor mijn patiënte kon geven.
    Na het overlijden van de echtgenoot had ik een gesprek met de weduwe.
    Zij gaf aan dat ze haar man erg miste. Vooral omdat hij zo lief was elke ochtend voor haar koffie te maken en dit samen met haar opdronk.
    Ze vond het wel fijn dat haar zoons elke dag bij haar koffie kwamen drinken. Ik heb haar verhaal met een dubbel gevoel aangehoord. Toch denk ik dat het zo goed is (ondanks dat ik juridisch misschien niet goed zit).

  • J.C.B.M. Rensing

    huisarts, 'S-GRAVENHAGE

    Respect voor de collega die zo gewetensvol probeert te handelen en zoveel tijd investeert om deskundigen te raadplegen om zijn/haar beleid te toetsen.
    Ik maakte twee maal een dergelijke situatie mee: beide malen met Alzheimer patienten met nachtelijk... onrust en agressie en hoogbejaarde partners. Die kende ik al vele jaren.

    Ik zou in uw situatie de patiente wel willen ontmoeten, onderzoeken en een eigen oordeel over haar toestand willen vormen.
    Als u dan op basis van uw eigen oordeel dit beleid continueert bent u tuchtrechtelijk vast nog steeds at risk maar handelt u mijns insziens moreel onberispelijk.

    Sterkte!

  • M.G.J.M. Gerritsen

    SOG, NIJMEGEN

    Is mevr altijd wilsbekwaam en overziet ze altijd de reikwijdte en gevolgen van haar weigering? Indien de mate van wilsbekwaamheid varieert, geeft dat perspectief in deze casus. Bij wisselende wilsbekwaamheid kan i.h.k. van WGBO en de wet zorg en dwan...g in de thuissituatie verdekt medicatieverstrekking plaatsvinden en dus uitkomst bieden. De wet Zorg en Dwang is nog steeds in behandeling, in het kader van de BOPZ is naar mijn weten geen vrijheidsbeperking van dien aard toe te passen in de thuissituatie...

  • Wim van der Pol

    ziekenhuisapotheker, Delft

    Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de arts, die -omdat hij het nu weet- voor een dilemma komt te staan. De vraag is of een actief beleid vereist is van de arts. Is niets doen even "actief" als stappen nemen om te laten stoppen. Volg...ens mij kan de arts zich bij niets doen, verschonen, mocht het in een later stadium tot een zaak leiden.

  • D.J. van Spanje

    s.o.g., UTRECHT

    Dilemma. Binnen de BOPZ-instelling geldt verdekte toediening als aan de inspectie te melden dwangbehandeling. Ik heb wel eens een nascholing meegemaakt waarin gesteld werd dat in een thuissituatie als deze thuissituatie de man eigenlijk de dwangbehan...deling toepast en hij valt niet onder de WGBO.. Maar helaas verzorgt hij niet zelf de receptuur.
    Maar voor de arts lijkt me de eerste stap het kennismaken met echtgenote en geleidelijk trachten een vertrouwensrelatie te scheppen waarin naar een bereidheid tot medicatie-gebruik (bijv. bij een moment van verslechtering/angst) danwel naar een bereidheid om verwezen te worden wordt gewerkt. Tevens is het noodzakelijk om zelf een mening over de wilsbekwaamheid te vormen. Binnen het traject van creeeren van vertrouwen zou ik een (nadrukkelijk) tijdelijke voortzetting van de huidige medicatie overwegen. Zo kort mogelijk een niet geoorloofd bestwil-principe, vanuit de gedachte dat vanuit abrupt juridisch correct handelen naar verwachting grote schade zou voortvloeien.

  • R. Kok

    Sociaal geneeskundige/ verzekeringsarts, ROTTERDAM

    Hoe lastig het ook is om mee te werken aan het stiekem verstrekken van medicatie imponeert het mij als zeer lovenswaardig dat dit is gebeurd al die jaren. Bedenk eens welk een leed er potentieel is bespaard voor twee opgroeiende kinderen alleen al. O...m maar niet te spreken over de kosten die potentieel zijn bespaard, een wat moderner thema. Hulde dat er dokters zijn die hier wel aan mee werken. En sterkte voor de dokter in kwestie, zou ook niet graag in zijn schoenen staan, maar geloof dat het moreel wel te rechtvaardigen valt als je hieraan meewerkt. En als de WBGO juridisch ruimte laat is dat helemaal prachtig.

  • M. Vasbinder

    médico familiar y comunitario, 03725 TEULADA ALIC Spain

    De bedoeling van ons vak is, dat we doen wat het beste is voor de patiënt. In dit geval lijkt dat duidelijk. Neemt ze geen medicatie, dan zal ze binnen de kortste keren haar kinderen kwijt zijn en misschien haar leven. Ik heb grote bewondering voor h...aar man, die haar 15 jaar lang adequaat heeft behandeld. Dat steekt schril af bij de collega´s die het gezin in een Kafka-situatie hebben gemanoeuvreerd. Overigens is het onder valse voorwendselen lokken van een patiënt (voorstel van psychiater) iets dat wel kan?
    Collega's, laat zo nu en dan de regels eens de regels, opdat de "geneeskunst" kan spreken. Iets wat 15 jaar goed gaat, kunnen wij niet beter doen. Gewoon die medicatie geven dus.

  • S.J.A. Verbeek

    Bedrijfsarts, COULLONS France

    Waardering voor de openheid van de betreffende arts en de inzet van de echtgenoot van de patiënte. Het doel heiligt de middelen: een patiënte in balans en daarmee de familie. Het enige zwakke punt is dat de voorschrijvende arts de patiënte niet pers...oonlijk kent. Medicatie schrijf je niet ongezien voor. Een middel moet dus gezocht worden om patiënte te zien.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.