Zonder boosheid

De arrestantenverzorger op het cellencomplex vraagt of we snel willen komen om een jonge vrouw te zien. Ze is opgepakt vanwege diefstal van flessen wodka. Bij haar arrestatie zou ze een ketting met een grote puntige ster uit protest in haar vagina hebben gestoken, zo verklaren getuigen. Dit potentieel gevaarlijke item aan de verzorgers afgeven, wil ze niet. De agenten maken zich zorgen over haar en vinden haar mogelijk suïcidaal. Haar hysterie is duidelijk hoorbaar door de telefoon. Mijn supervisor neemt me mee, ik mag ­observeren. Hoe pak je zoiets aan?

Als we aankomen in haar cel, zit ze huilend op de grond met een deken over haar hoofd en uitgelopen mascara over de wangen. ‘Misschien kun je oprotten!’, begroet ze ons ‘vriendelijk’. Ik doe een stapje achteruit, maar mijn collega deinst niet terug. Ze zakt door haar knieën en spreekt haar kalmerend toe. ‘Och meid, wat is er gebeurd?’ Ze doet me aan mijn moeder denken, die mij in mijn kinderjaren weleens troostend toesprak als ik iets doms had gedaan waarvan ik achteraf spijt had.

Ze doet me aan mijn moeder denken

Zonder oordeel of boosheid, met compassie. Ze vertelt dat haar telefoon is kwijtgeraakt bij de arrestatie en weigert daarom met de politie mee te werken. ‘Dat vind ik heel rot voor je. Wat heb je voor een telefoon? Staat er iets belangrijks op?’ Ze breekt. Snikkend vertelt ze dat die iPhone haar alles is omdat er foto’s op staan van haar partner die recentelijk plots overleden is.

De open houding en oprechte aandacht van mijn supervisor wekken vertrouwen bij de arrestant. Uiteindelijk besluit ze de ketting af te staan en tovert deze tevoorschijn. Niet uit haar vagina, maar uit haar haardos. Gevaar geweken.